Savasin en kanli gunlerinden biriydi.
Asker en iyi arkadasinin az ileride, kanlar icinde
yere dustugunu gordu.
İnsanin basini bir saniye siperden cikaramayacagi gibi
bir ates> >altindaydilar.
Asker tegmenine kostu hemen:
- Komutanim, bir kosu arkadasimi alip geleyim mi?
"Delirdin mi?" der gibi bakti tegmen...
- Gitmege degmez
oglum, arkadasin delik desik olmus. Buyuk olasilikla
olmustur bile.
Kendi
hayatini da tehlikeye atma sakin!
Ama asker o kadar israr etti ki, tegmen izin vermek
zorunda kaldi.
Peki, dene bakalim!
Asker yogun ates altinda firladi siperden ve mucize
eseri, arkadasinin
yanina kadar gitti, yarali arkadasini sirtlandigi gibi
tasidi. Birlikte
siperin icine yuvarlandilar.
Tegmen kosup yaraliya bir goz atti ve nefes nefese bir
kenara
yikilmis askere dondu:
- Sana hayatini tehlikeye atmaya degmez, dememis
miydim! Bu zaten olmus...
- Degdi Komutanim, degdi! dedi asker.
- Nasil degdi, arkadasin zaten olmus, gormuyor musun?
- Gene de degdi komutanim, cunku yanina vardigimda
henuz yasiyordu...
Ve onun son sozlerini duymak, dunyalara bedeldi benim
icin...
Ve, hickirarak, arkadasinin son sozlerini tekrarladi:
"Gelecegini biliyordum!" GELECEGINI BILIYORDUM!