şehit oğretmen sait korkmaz ilkoğretim okulu
Merhaba, bu formda 28.09.1994 tarihinde Ağrı-Doğubeyazıt/Kazan Koyunde Oğretmen Sait KORKMAZ'ın şehit edilişini eşi Aklime KORKMAZın Şehit Mektupları isimli bir kitaptaki anlatımıyla aktarmak istedim.Şehit eşi Aklime KORKMAZ o zamanı şoyle anlatmaktadır:

29 Eylul 1994 akşamı eşimle yemek yedikten sonra sohbet ettik.Ben hamile olduğum icin hastaydım,koyde su olmadığı icin koydeki pis sular sebebiyle tifo kapmıştım.İlac kullandığım icin ayakta duramıyordum.Eşim ben ve kızımdan yatmamızı istedi.O gun Milli Takım macı olduğu icin ben izledikten sonra yatarım dedi.
Ben uykudaydım.Kapının cok sert calındığını duydum.Ben zannettim ki koylulerden biri hasta diye kapıyı calıyor.Yataktan kalkıp baktığımda eşim kapıyı acmıştı, iki kişi elleri silahlı ve tam donanmış kişilerdi.Ellerinde telsizleri vardı,ben ve eşim cok şaşırmıştık.Adamlar iceri girip oturduktan sonra ben kızımı mahsustan uykusundan uyandırıp tuvalete goturdum.Adamlar kızımızı gorup bize bir şey yapmazlar diye duşundum.Biraz konuştuktan sonra eşime ''Bizi kapıya kadar gecirir misin?''dediler.Eşim ve ben balkona cıktık.Bize dediler ki,''dışarının lambasını kapatın evinizden cıktığımızı kimse gormesin.''Kapımızda bir koylunun kopeği duruyordu.Adamlar eşim ve bana''şu kopeğe ekmek verin bizi ısırmasın''dediler.Ben ve eşim ekmeği alıp kopeğe verirken eşimi cağırdılar''Hoca gel,sana bir şey diyeceğiz''dediler.Adamlar iki metre ileride duruyorlardı.Eşim yanlarına gitti,birden kurşun sesleriyle birlikte eşim Ayten diye bağırdı ve balkondan koşup lambayı actım.Zannettim ki havaya ateş ediyorlar.Eşimi ayakta beklerken onu yerde can cekişirken gordukten sonra eşime doğru koşup ona sarılıp bağırdım ''beni de oldurun diye.''Ama ortalıklarda kimse yoktu.Eşim o haliyle bana işaret ediyordu,''korkma yaşıyorum ben''dercesine.
Başımdaki yazmayı sağ goğsundeki kurşun yarasına bastırdım kan kaybetmesin diye.Bağırıyordum,''olme ne olur cocuğunu gor''diye.O an el fenerini alıp koye koştum,butun kapıları caldım.Kimse yardım etmiyordu.Koyluler beni kovuyor,''git başımıza bela mısın'' diyorlardı.Eşimin yanına koşup geldiğim zaman kızım ''ne oldu diye bağırıyor'',kızımı orda bırakıp tekrar koye gidip koyun gencleri ve erkekleri yardım etmiyorsa kadınları yardım eder diye umut ediyordum.Hepsine de yalvarıyor,''Bana bir şey yapmadılar size de yapmazlar'' diye soyledim.''Ne olur biriniz bana at arabası verin,eşimi şehre goturup tedavi ettireyim,eşim sizin cocuklarınız icin buradaydı'' diyor ve yalvarıyordum.
En sonunda baktım ki kimse bana yardım etmeyecek eşimin yanına geldim.Başını dizime koydum.Baktım ki eşim can veriyor,dudaklarını suyla ıslattım.Eşime kelimeyi şahadet getirttim.Kalkıp eşimin başının altına bir minder koydum,ustunu orttum.En sonunda koy muhtarının kardeşi gelip''olmuş kızım gel gidelim bize''dedi.Once gitmedim,eşimin başında kalmak istedim.Sonra duşundum adamlar geri donup kızıma ve bana kotuluk yapmak isterse diye muhtarın kardeşinin evine sığındım.Şimdi duşunuyorum da evimizin koye uzak olmasından başka aramızda bir dere vardı.Dortbucuk aylık hamile olduğum halde,kim bilir kac defa goğsume kadar sulara gomulup koylulerden yardım istedim.Ben ki koyun vahşi kopeklerinden korkuyordum,o gece kopekler benim feryatımdan benden korkup kacıyorlardı.O kadar mucadele etmeme rağmen eşimi kurtaramadım.

Şehit oğretmenimize ayriyaten butun şehitlerimize Allah rahmet eylesin,ailelerine sabır versin.