Bugun bebegimle seminerden donuyordum. Yoruldum ve serinlikte dinlenmek icin parka oturdum. 3 anne cocugunu getirmis parka. Cocuklar 5 6 yaslarinda. Bir arada guzel guzel oynuyor. Sonra down sendromlu bir cocuk geldi annesiyle. O da tahminimce 6 7 yasinda vardir. Cocuk dedigime bakmayin. Tam bir melek. Bizden farki kromozom sayisi ve sevgi dolu kalbi. Cocuklara dogru nasil bir sevgiyle gidiyor gorseniz. Kollarina acarak, gulerek kosuyor onlara.
Ve bu masum sevgiye karsi o anneler napti biliyor musunuz? Cocuklarin kumdaki oyuncaklarini toplayip hadi su tarafta oynayin deyip kollarindan ceke ceke uzaklastirdilar cocuklarini o melegiin yanindan. Eridim o an resmen. Hepsiini parcalamak istedim. Melegimin annesi de uzuldu. Aldi cocugunu aglaya aglaya gitti kadin. O kadar uzuldum ki...
Ne kadar pis insanlarla yasiyoruz biz ya
yarin kime nolacagi belli mi? Icim gitti kizlar cok moralim bozuldu Lutfen bizden farkli olanlari dislamayalim. Cocuklarimiza farkliliklarla yasamanin guzelligini ogretelim. Onlara farkli ama ayni oldugumuzu anlatalim. Merhamet ve vicdan sahibi bireyler yatistirelim. Hala gozlerim dolu, aklim o melekte ve anneciginde
Paylasmak istedim sadece. Okuyanlara tesekkurler