Ufak bir konuda sizden fikir istiyorum. Buyuk bir dert değil lakin mutemadiyen bu sorunu yaşıyorum ve net bir cozume ulaşsın istiyorum. Değerli fikirlerinizi paylaşırsanız sevinirim.
Bir bucuk yıl once abimin eşini kaybettik kanserden. Benim de arkadaşımdı. 31 yaşında vefat etti ardında iki kucuk yeğenim kaldı. Abim, bu kaybın ardından cocuklarla birlikte ailemin yanına yerleşti. Annem cocuklarla ilgileniyor. Yengemin ailesi de cocuklara cok duşkun ve hafta sonu da oraya gidiyorlar. Bazen hafta ici de gittikleri oluyor. Bu genel bilgiden sonra asıl konuya geceyim.
Beş yıllık evliyim, doğum ve taşınma dışında annem herhangi bir konuda yanıma yardıma gelmedi. Doğumda da epey soylendi sıkıldım bunaldım diye. Yeğenlerim de oraya yerleşince ailemin hicbir konuda desteğini gormedim cok şukur
en son ufak bir ameliyat gecirdiğimde oğluma bakacak kimse olmadığı icin annemi cağırmıştım bir gunluğune. "anne tek gel oğlanı zaptetmek zaten zor kalabalık olmasın" dememe rağmen yedi kişi geldiler ameliyata. Ameliyat narkozunu henuz atmadan mutfakta yemek yapıyor, bir yandan da kusuyordum. Hatta annemden "yeğenlerinle oyna yetim onlar" diye azar işitiyordum. Bir daha da annemden hicbir konuda destek istemedim o gunden sonra. Bayramda annem "senin oğlan cok hareketli. Bayram sonrası bir gun geleyim de dolap, baza temizleyelim beraber. Cok yoruluyorsun cocukla ben tek gelip yardım ederim" dedi. Gerek yok dememe rağmen ısrar etti. Ben de akabinde "anne bak gelmek istiyorsan tek gel uc kucuk cocukla iş yapılmıyor. Tecrube ettik daha once." dedim. "tamam zaten tek gelicem. Cocuklar bir gun annanelerinde kalırlar. Normalde de orada kalıyorlar zaten sorun olmaz" dedi.
Buraya kadar normal. Bugun gelecek annem. Dun beni aradı ve "ben gelicem ama cocuklar sana cok darıldı" dedi. "bana niye darıldılar anne ne yaptım ki" diye sorunca "işte onlar gelmesin dedin ya" dedi. Ben de "bak anne bu teklifi yapan sensin. Cocuklarla rahat iş yapılmaz deyip bana yol acan da sensin. Şimdi niye beni ortaya atıyorsun. Kaldı ki cocuklar surekli teyzelerin ie gidiyorlar zaten. Bana bir gunluğune gelince neden sorun oluyor ki" dedim. "abin de surat yapıyor zaten cok bozuldu" dedi. "annecim gelme sen. Bak hep bunu yapıyorsun. Bir iyilik yaparken benim vicdanımı somuruyor huzurumu bozuyorsun. Abim ne hikmetse kendi dışında herhangi bir cocuğuna yardımın olacaksa triplere giriyor. Aman bir gun cocukları ile ilgilenmesin cunku. Sen de olayı bana yıkıp sıyrılıyorsun. Onca sorun hastalık gecirdim yeğenlerimin hatrına sesimi bile cıkarmadım haberin bile olmadı. Ama artık ayıp bu yaptığın gercekten" dedim. "aman sana da bir şey soylenmiyor gelicem ben zaten" dedi kapattık telefonu.
Gercekten merak ediyorum ben mi fesat duşunuyorum. Hayır abimin surat asmasını, cocukların kırılmasını bana neden soyluyorsun? Kaldı ki cocuklara gayet başka turlu anlatılabilirdi durum. Kucucuk cocuklar neden bana kırılsın abuk şekilde olay anlatılınca.
Hayatım boyunca abimin sorunları, yaşadıkları onceliğimiz oldu. Aman yazık aman o saf, aman o gucsuz diyerek. O da bir guzel faydalandı bu durumdan. Ben hep ailenin kimseye ihtiyacı olmayan guclu evladı oldum iyi guzel de, once yardım teklif edip sonra vicdan azabı cektirmek niye? Abimin durumu uzucu, evet desteğe de ihtiyacı var. Ancak 365 gunde sadece bir gun "anne hep bizimle ilgileniyorsun bir gun de kardeşime ayır" demek bu kadar zor olmamalı. Bu kadar da bencillik olmaz artık.
Valla keşke gelmese de, cocukları da bıraktım kustuler bilmem ne demese. Bu arada asıl gelme amacı da ben değilim. Teyzeme soz vermiş bir sorunla ilgili oturup konuşmak istediği icin. Cocukların olmadığı zaman gelecekmiş ozel bir mevzu konuşulacağı icin. Bende kalmayacak akşam oraya gidecek. Ama olayın tum suclusu, vicdan yukunu yuklenmesi gereken kişi benim. Cunku annem...
Gercekten ben kotu mu duşunuyorum, doğru mu algılıyorum merak ettim. Teşekkurler yorumlar icin.