Uzun suredir depresyonda olduğumu hissediyordum. Okul bitti atanamadım ve iş bulamadım 3 senedir. 3 senedir goruştuğum biri vardı ve iş nedenlerinden dolayı evlenemiyorduk. Aslında her şey birikti sanırım. Dun de ilişkim bitti..
Biz evliliğe şuan hazır değildik ve aileler oğrenince cok sıkıntı yaşadık. Yaşayanlar bilir eğer onunuzde evlilik yoksa ailelerin bilmesi tam kabustu. Surekli laf sokmalar, surekli strese sokmalar vs vs. (az cok anlarsınız aileler bilince ne denli sıkıntılar cıkar)
Sanırım ikimizde cok yıprandık ve cok yorulduk bu surecte. Bir donem ailem cok konuşunca, biz istemiyoruz vs diyince ben cok bunaldım, psikolojim bozuldu 3 ay once ve bunu ona fazlasıyla yansıttım.ağlama krizlerim tuttu, tansiyonum surekli duşmeye başladı, yuzum surekli sararmaya başladı, iştahım kapandı kotu bir donemden gectim ailem ile sevgilim arasında kaldım ve kaldıramadım bu durumu sanırım. Şimdi yavaş yavaş duzeldim, artık kimseyi takmamayı oğrendim, umut etmeyi oğrendim. Elbette duzelecek dedim ben de atanacsğım dedim, guzel gunlerimiz olacak dedim. Kısacası ceki duzen verdim kendime. Fakat erkek arkadaşım hem iyi bir iş bulamamaktan dolayı, atanamaktan dolayı, hem benim ailemin istememesinden dolayı bu kez o kotu bir doneme girdi. Benim ailemden dolayı, onun ailesi de istememeye başladı ve ona istemediklerini soylemiş. Bir de o mesele eklendi.
Dun artık dayanamadığını soyledi, hem iyi bir işim yok seni uzuyorum, hem ailelerimiz istemiyor, ben artık dayanamıyorum diyip ayrılmak istediğini soyledi. Ben ne kadar duzelecek, ben uzulmuyorum desem de, yeterki yanımda ol her şey hallolur desem de fikrinden vazgeciremedim. Sevgisinden şuphem yok cunku ağlaya ağlaya soyledi bunları. Her gece ağlıyorum sen uzuluyorsun diye dedi. Oluru yok boşuna cırpınıyoruz dedi. Şimdi uzuluruz gecer ama devam edersek bir omur uzulursun dedi. Ailesi sozde, benim ailem istemiyor diye istemediğini soylemiş ama bana sorarsanız asıl nedeni onlara uyumamam. Ailesi muhafazakar ve sanırım benim oyle olamayacağımı oğrenince istememeye başladılar. Ben oyle duşunuyorum yani.
Ailem istemiyorum derken diretiyor mu diye sorarsanız hayır, kendin bilirsin dediler, yumuşwdılar son zamanlarda da işiniz olsun biz arkanızdayız dediler annem babam. Ama istemedikleri donem sevgilim cok yıprandı ve hicbir şekilde unutamadı o donemi.
Cok uzattım kusura bakmayın, cok acı cekiyorum. Gecede yazdım her şey duzelecek dedim, her şey halledilir dedim. Ama fayda etmedi. Aileler arasında sıkışıp kalmış hissediyor ve evlenirsek her şey daha berbat olacak diye duşunuyor. Belki de haklı. Gunlerce bende bu ihtimali duşundum cunku, daha kotu olcak dedim. Ama biz birbirimizi cok temiz sevdik bu 3 senede 1 gun bile ayrı kalmadık, kotu soz soylemedik birbirimize, sevmenin hakkını verdik. O yuzden kabullenemiyorum canım cok yanıyor, surekli telefona bakıyorum belki yazmıştır diye. Hikaye atmıştım akşam, ona bakmış sadece. Numarasını silemiyorum. Dolabımda ona ait bircok şey var, ne acıp bakabiliyorum ne de atabiliyorum. Fotoğraflar, mektuplar, şiirler, kıyafetler, sac telleri, birlikte gittiğimiz muzelerin biletleri bile. Ne bakabiliyorum ne de atabiliyorum.
Zaten depresyondaydım, ama en azından o var diyip bazen kendime gelebiliyordum. Şimdi neye tutunacsğımı bilmiyorum.
(