Kendimi yalnızlaştırdım mı bu secim benim miydi yoksa artık insanlar mı benden umidi kesti bilemiyorum.Bu bir ic dokme be arkadaşlar. 5 yılı aşkındır evliyiz.11 yıldır beraberiz.Aşık olarak evlendik.İkimizde calışıyoruz.Eylulde inişli cıkışlı evliliğimizin 6.yılı. Eşimin evlendikten sonra bir sene iyi enerjisi tavan, bir sene icine kapanık duvar gibi halleri denge bırakmadı bende.Cocuk olmaması icin korundu.Sonra istedi uzerine gitmedik olur sandık uzun surdu olmadı.Tedaviyi istemedi.Her konuda muhteşem anlaşıyoruz fakat ilişkimizde tıkandık.Bi suredir ayrı yaşıyoruz.Onun ozlemesi gerekmiş.Tamam belki benim icinde iyi olacaktı Fakat ozlemye fırsat bırakmıyor surekli arama sorma sabah işe bırakıp akşam alma,gece gelme aramalar.Boyle nasıl ozlenir??Sırtımı donsem tavır alsam konuşmasam da psikologa gidiyor duzeleceğine soz veriyor.Cocuğumun olmasını istiyorum eşimi de seviyorum ama yoruldum,toparlamaktan.İş bi yandan eş bi yandan.Donmesini istiyorum ama tuhaf bir eksiklik var onda dokunmaya bile bazen tahammulu yok.Bazen de kendi beni ilgi delisi yapar. Uclardan duşmekten yoruldum.Monoton hayatımızı renklendirme icin bile hazır değilim bana sure verirmisin diyor.Ne kadar daha sure vereceğim.Yada bu şekilde ozlem olur mu,sanmıyorum. İstediğim tek şey şu aşamaları gecip cocugumuzu kucağıma almam bunu soylediğimde haklısn hayatım her şey guzel olacak diyor.O sure gelmiyor.Omrum gecti ya.Duşundukce kendimi sakinleştiriyorum.Boşu boşuna yıllarımız geciyor.
İlk dediğim cumle kendimi yalnızlaştırmak da şu ki,kimseye tahammulum kalmıyor.Kimseyle goruşesim gelmiyor. Cevremde 1-2 kişi var.Onlarda detay bilmez.Kazık yediğim icinde dostlarım cok az.Hep dik guclu olmaya calışmak,işyerinde gulmek iyi geliyor bazen.Ama bir an geliyor tv de cocuk gorsem mutlu aile gorsem dağılıyorum.Mutlu olmalıyız biz bunu haketmiyorduk. Boyle olacağını hic duşunmemiştim..