Dert midir, değil midir bilmiyorum ama dertleşmek istedim. Derdimi cevreme acabilen biri değilim, bende sizlerle paylaşmak istedim. Umarım canınızı sıkmam.
Cok umutsuz hissettiğim bir donemdeyim. Kendimi hic acığa vurmadığım icin hepsinin birikimi galiba, patlama yaşıyorum. 28 yaşındayım ve bu zamana kadar hayata karşı umudumu hep diri tutmaya cabaladım; deniyorum, ancak pes ettiğim bir yerdeyim sanki. Surekli etraftan da bana empoze edilen bir 'cok şanssızsın' olgusu var. Belki inanmazsınız ama her şeyim aksi. Şukur; sağlığım yerinde, ailem yanımda, karnım doyuyor, başımı sokacağım bir evimiz var ama kurtulamıyorum bu durumdan. Hayatta cok buyuk acılar varken benim mutsuz olmam mızmızlık gibi geliyor bazen.
Geriye donup baktığımda boşa yaşamış olduğum hissi suratıma carpıyor. Ne duzgun bir ilişkim oldu, ne ovuneceğim başarılarım. Şu zamana kadar bir tane sevgilim oldu, o da cok sağlam bir kazık atarak terk etti beni 4 yıl once. Hayatıma hic kimsenin girmemesi benim tercihimmiş gibi duşunuluyor, cidden yok. 'Nasıl olmaz, sen istemiyorsundur kesin' şeklinde bakılıyor. Egoistlik olarak algılamayın lutfen; hep beğenilirim, hem fiziken, hem de karakter olarak ancak bir adım goremiyorum kimseden. Bende birine karşı bir his besleyemiyorum, ya da gormuyorum kimseyi bilemiyorum. Belki de guvenim kırıldı.
Arkadaşlarımın coğu yaşadığım şehirden uzaktalar. Hep telefonla yurutmeye calışıyoruz, senede 1-2 kere goruşebilme fırsatı buluyoruz ama sanki arkadaşım yokmuş gibi de hissediyorum. Hadi şuraya gidelim diyeceğim bir arkadaşım yok, hepsi uzaktalar cunku. Burada olanların coğuda evlendi, ailelerine vakit ayırıyorlar o yuzden goruşme imkanımız kısıtlı.
İnsan şansını kendi yaratır diyorlar, inanın cok cabaladım ama olmuyor. Tabii ki isyan edecek değilim, sadece cok yorulduğumu hissediyorum. Neye heveslensem elimde kalıyor, artık bu durum son noktaya getirdi beni. Nasıl cıkarım icinden bilemiyorum. Teşekkur ederim okuduğunuz icin.