Evet bazen sanki dunyadaki tum acıları yukleniyor gibi acı cekiyorum ama son zamanlarda sanki icten ice oldum artık hic duygum kalmadı. Konu acmakta da kararsız kaldım belki burda gelebilecek olumsuz yorumları zaten coktan kendime soyledim.

En başta savaşla, sağlık sorunlarıyla, fakirlikle yani binbir dertle uğraşan insanları duşundukce daha da kızıyorum kendime, uzulduğume uzuluyorum. belki de gercekten nankorum, bilmiyorum. Ozetle varlık icinde yokluk, imkanlar icinde imkansızlık yaşıyorum

Severek ve şu anda yaşadığım her şeyi goze alarak evlendim ama teori ve pratik cok farklıymış. Eşimin bana daha fazla destek olacağını tahmin ediyordum ama yanılmışım.

Onun ulkesinde ailesiyle beraberiz. Senelerce ailemden uzakta okudum, calıştım, tek başıma yurtdışında da yaşadım ve geldiğim noktada eşime bağımlıyım dengemi bozan da bu durum aslında. Yerel dili bilmiyorum, ingilizce epey yaygın ama kendi aralarında konuşulunları anlayamayınca sıkıntı yaşıyorum. Eşim gun icinde bircok şeyle uğraşıyor, ailesinin her turlu talebine koşturuyor ve bakıyorum ben bir ihtiyacımı dile getirsem sinirleniyor sevgi ilgi beklesem beklediğimle kalıyorum (evlenmeden once boyle değildi). Bazen o kadar sacma şeyler tartışmaya donuyor ki artık ağzımı acmak bile istemiyorum, sanki gunluk sabır kotası var ve bana gelene kadar bitmiş oluyor.

Kucuk buyuk hicbir şeyi dert etmemeyi de denedim, mutluluk rolu yapmayı da, herşeyden memnun gorunmeyi de... Ama kızdım kendime, kırıldım cok da uzuldum. Bu sindirilmek cunku ve kişiliğimden başka neyim var ki bu hayatta. Ve dert ettiğim şeylerin bir kısmının da cozumu basit ama anlayamadığım bazı kulturel cekinceler yuzunden dile getirilemiyor. Mesela temizlik konusunda benim anlayışıma gore cok rahatlar. Evin ortak kullanım yerlerinde aldırmıyorum ama bizim odamızda da bu rahatlık olunca ister istemez kafama takıyorum.

Şukrettiğim cok şey var eminim benim hissettiğim yalnızlığın uzerine sevmediğiyle evlendirilmiş, şiddet goren, hor gorulen gurbete gelin giden sayısız kadın vardır. Sık sık adsız bu kadınları da duşunup bir de onlara uzuluyorum. Kınalarda soylenen yuksek yuksek tepelere turkusu calıyor beynimde, hissettiğim şeyleri yaşamış bu kadına da uzuluyorum.

Bir suredir dili oğrenme motivasyonumu kaybettim. Başta da soylediğim gibi duygu hissetmiyorum, bazen kendimi zorlayıp kucuk mutluluklar bulmaya calışıyorum bir gunu daha gecirebilmek icin.

Bazen ihtiyacım olan tek şey uzun uzun anlatmaya gerek duymadan beni anlayabilen birinin varlığını hissetmek aslında. Tahmin edeceğiniz uzere kimseye anlatamıyorum. Amacın ne dersiniz belki, sadece paylaşmam gerekiyordu. Belki ilerde cozumlemiş olurum ve huzurlu olduğum bir zamanda okurum bunları.

Sevgiler.