Bu aralar normal olup olmadığı hakkında karar veremediğim ve yer yer canımı sıkan şeyler uzerinde duşunuyorum, sizinle de paylaşıp değerli fikirlerinizi almak isterim.

İnsanlara, olaylara karşı tolerans seviyem cok değişken. Mesela bazen herkese o kadar tahammul ediyorum ki, o kişiyi yok saymak, silebilmek icin bana gostere gostere ve bilerek yanlış yapması gerekiyor. Ve sonucunda yıpranan ben oluyorum, bu kadar şeye rağmen neden son raddeyi bekledim diye kendime kızıyorum. Mesafeyi doğru zamanda koyamadığımı hissediyorum bazen. Ya da neresinde mesafe koyarsam koyayım sanırım bana yanlış zaman gibi geliyor. Bazen de bir olayda hicbir şeye katlanamadığımı farkedip huzursuzluğumda en ufakta olsa payı olan bir insanı , insanları direk olarak hayatımdan cıkartıveriyorum. Tabi cıkartmak işin fiili kısmı cunku soylemediğim şeyler varsa şayet, o insanları hayatımdan cıkardıktan bir sure sonra daha icimde olayları yaşayıp boşuna zihnimi yoruyorum. Ama soyleyeceklerimi soyleyip beynimde cıkış yolu bulduysam etkisi o kadar olmuyor. Zamanla gecse de bir donem canımı sıkmış oluyor bu durumlar sonucta. Haliyle bu durum da beni yıpratıyor. Her nerede değilsen orada cok mutlu olacakmışsın gibi gelir ya, hah işte ben de ne yaparsam yapayım yapmadığım şeyler ya da tam tersi beni huzurlu kılacakmış gibi geliyor.

Gecen yıl tartışma cıkarılabilecek bir cok lafını tolere ettiğim ve sevdiğim bir kadın arkadaşımla ciddi tartışma yaşadık. Fikirlerine onem verir ve severdim, hakkında da asla kotu bir şey duşunmedim sadece son zamanlarda icimde ona karşı tanımlayamadığım tuhaf bir his vardı, o da bu kavgayla netleşti zaten. Mesela işyerinde sivri dilleriyle bilinen bir grup hakkında atıp tutabiliyordu ama yuzlerine asla bir şey soyleyemiyordu. Onlar kalkıp bir şey dese yanlış anlaşılmaya mahal vermeyecek şekilde konuşur alttan alırdı. Fevri oluşu sadece lafını gecirebileceğini duşunduğu kişilereydi. Ben hep alttan aldım, neden alıyorsam. En sonunda geldi erkek arkadaşıma cattı. Ağza alınmayacak sozler eşliğinde o gune değinki soylemlerimizi, hareketlerimizi de sakladığı hafızasından cıkararak her şeyi bir bir yuzumuze kustu. Soylemleri hakarete varıyordu ki, erkek arkadaşım onun ettiği laflarla yarışamayacak basitlikte sadece bir cumle soylediği halde bu kişi ortalığı birbirine kattı. mudure kadar cıkıp kendi soylediği lafları değil de erkek arkadaşımın bir cumlesini herkese anlattı, bizi kotu gosterdi falan. Ona bu cesareti verdiğim icin aylarca kendimi yedim mesela.. Nasıl duracağı yeri ve haddini bildirmedim diye kendimi sorguladım. Evet burada hatanın buyuğu bende, kesinlikle hatalıyım ona bu cesareti verdiğim ve zamanında gereken tepkiyi veremediğim icin. Bu olaydan sonra cevresinde onun gibi duşunen herkesi, olayı bilmeden bize taraf olan herkesi sildim.

Sadece bir olay uzerinden anlatmış olmayayım da beni en cok etkileyen yukarıda anlattığım olmuştu. Genel olarak sorunum bu, zamanında tepkilerimi doğru versem belki bunlar olmayacak diyorum, sonra ben tepkimi versem de bazen hesaplayamadığım şeyler olabilir diyorum. Neden dengeyi sağlayamıyorum, ben bu yanlışları nasıl duzelteceğim arkadaşlar? Sizler nasıl bir tutum sergiliyorsunuz?