gormec koyu şırnak gormec şırnak taburu taburu karakolu
Adı Soyadı : Omer Zeki Varan
Doğum Yeri : 1966 - Artvin
Baba Adı: Mehmet Nuri
Ana Adı: Guli
Medeni Hali: Bekar
Sınıfı - Rutbesi : Piyade Asteğmen
Sicili - Tertibi: 221-505558 1.Komando Tugayı Bolu
Şehit Olduğu Yer : Şırnak - Gormec Koyu

27 Ocak 1992 GORMEC

Sevgili Anneciğim,

Buraya geldikten ancak kırk gun sonra size bir iki satır şey yazabilmek icin fırsatı askerliğini bitiren erlerin gidişinden yararlanarak yakaladım. Şu mektubu yazmak icin kağıdı bile askerlerin koğuşundan aratarak zorla buldum. Burada yaşamak zor anne. İsterseniz birazcık size buralardan bahsedeyim.

Burası Şırnak'tan 20-25 km. uzaklıkta doğusunda Cudi dağı, batısında Gabardağı, guney de ise Giraf diye dağların bulunduğu 60-70 hanelik bir koy. Koyun hemen girişinde bulunan boluğumuzde betondan sadece bizim kaldığımız iki gozlu bir ev yanında bulunan bir haber merkezi var. Bolukte askerlerin kaldığı yer tam bir ahır goruntusunde. Şu anda ikmallerimize aracların gelebildiği yere kadar gidip, tahminen 10 km kadar yokuş bir yolla sırtımızda taşıyarak yapıyoruz. Burda herşeyimizi kendimiz yapmak zorundayız. Aksi halde ac veya odunsuz kalıp soğuktan donabiliriz. Bir aydır kesik olan elektriğimiz iki gun evvel geldi. Bir şeyin yokluğu olmayınca varlığından bir şey anlamıyormuşuz. O altmış hanelik koyun goruntusu elektrik gelince bize kocaman bir kent gibi gelmişti. Kısacası burada herşeyin yokluğunu cekiyoruz ama en cok sizlerin ve sevdiklerimizin. Bu yıl kar burada cok fazla yağdı. Koyluler 30 yıldır boyle kar gormediklerini soyluyorlar. Bir hafta devamlı yağan kardan sonra birde terorist peşinde dolaşmak bize hem doğayla hemde teroristle uğraşmak zorunda bırakıyor. Bir gorev en az beş gun suruyor, dağlarda, karla soğukla, teroristlerle ve korkuyla mucadele etmek zor gercekten cok zor. Fakat her şeye rağmen yaşamak icin bunları yapmak zorundayım. Burda benimle birlikte 20 tane askerin sorumlusuyum. Onların hem komutanı hem annesi, babası hemde arkadaşı olmak zorundayım. Bazen uc gun uyumadığım zamanlar oluyor. Burda uyumakla olmek arasında pek fazla fark yok. Daima uyanık olup hem etrafı hem nobetteki askerleri kontrol etmek zorundayım. Bir anlık gaflet hepimizin sonu olabilir.

Koylulerin coğu terorist fakat onlarda hem bizlere hem teroristlere yardım etmek zorunda kalıyorlar. Koyluler iki mt karda bir yere gidemedikleri icin once bizim gidip gelip yolları acmamızı bekliyorlar. Ne sağlık ocağı, ne okul nede koylulerle uğraşacak bizden başka bir kurum var. İster istemez bizimle iyi geciniyorlar. Gecen gun yine bir koye gitmiştik. İki gun sonra koyun muhtarı yanımıza gelerek bir kadının cok kotu doğum sancıları cektiğini ilk doğumu olduğunu, bir turlu doğum yapamadığını soyledi. O anda bir insan hayatının benim ellerimde olduğunu duşundum. Koyun yolu kardan kapalı ve kadının yetiştirilmesine imkan yoktu. Zaten kadın geceden beri sancı cekiyormuş. Koylu gece cıkamadığı icin gelememiş, gece gorduğumuz herkese terorist muamelesi yapıyoruz. Yapabileceğin tek şey tabur komutanını arayarak helikopter istemekti. Fakat helikopter bizim icin bile gelmiyordu nerde kalmış bir koylu icin. ama yine de tum ictenliğimle ve ısrarla helikopter istedim. Koyluyu toplayıp koyun ortasında helikopterin inmesi icin iki mt kalındığındaki karı actırdım. Butun koylu ve ben buyuk gayret gosterdik. Artık her şey helikopterin gelmesine kalmıştı. Sıkıntılı bekleyişler ve bircok ricadan sonra nihayet helikopter geldi. Kadını gonderdik. Artık benim yapabileceğim hicbir şey kalmamıştı. O kadına dua etmekten başka bir şey yapamazdım.

Koylunun benim elimi sıkıştan ve bana ettikleri dualar belkide sizin yaptığınız dualar kadar vardır. İşte gunler burada her şeyi yaşayarak geciyor. Gunduz elini sıkan koylu akşamları dağa cıkıp uzerime ateş yağdırabilirler. Akşam olunca her şey bitiyor burda. Sadece bekleme başlıyor ta ki bir kaleşnikof un bu sessizliği bozmasına kadar. İşte o zaman insanın aklına hicbir şey gelmiyor, karşındakileri caydırıp seni yok etmesine izin vermeden bildiğim tum askerlik kavramlarını uyguluyorum. Yaşamakta olmekte tuhaf buralarda. Buralara nasıl duştum? Sucum neydi? Bilmiyorum ama her şeye rağmen başa gelen cekilir diyorum. Her gun ağarmasında acaba batan gunu gorebilecekmiyim? diyorum. Ne yaşayacağım ne de oleceğim belli herşey olabilir ama buradan sağ salim donmek ve sizlerle tekrar kavuşmanın ozlemiyle yaşamaya daha kuvvetli sarılıyorum.

Sizleri cok seven oğlunuz
Komando Astğm.
Omer Zeki Varan