Merhaba dostlar;
Ben 40'ına gelmiş, yaşlı ve hasta anne, babası ile tedirginlik icerisinde yaşayan bir bekarım. Kısa sure once ekonomik kriz sebebiyle işten cıkarıldım. Cok yalnızım. Derdimi anlatıp paylaşabileceğim kimsem yok. Arkadaş sandıklarım sebepsizce cevremden cekildiler. Yada sanal olarak sadece whatsapp uzerinde kalmayı tercih ettiler. Her anım korkuyla, mutsuzlukla, umutsuzlukla geciyor. Kendimi cok caresiz hissediyorum. Yaklaşık bir senedir muzik dahi dinleyemiyorum. Ne zaman bir muzik sesi duysam elimde olmadan ağlamaya başlıyorum. Yada yolda bir bebek gorsem, yada mutlu arkadaş grupları veya elele tutuşmuş iki sevgili/karı koca gorsem icim gidiyor. Onların hayatını bilmeden onları yerinde olamadığım icin ağlamak geliyor icimden. Evde hep bir huzursuzum. Sığınacağım bir liman yok. Arada bir dizileri izleyip kafa dağıtmaya calışıyorum. Gelecek kapkaranlık gozukuyor. İleride yalnız olmaktan cok korkuyorum. Guzel olmadığım icin erkekler beni tercih etmiyor. Bu sebeple evlenme şansım da sıfır. Psikoloğa gitsem o kadar maddi gucum yok. Psikiyatıra gitsem, eğer şimdiden anti depresan ilacı verirse annemi kaybettiğimde etkisi kalmaz ve o acı ile baş edemem diye korkuyorum. İlac anlattıklarıma care değil elbette. Ama en azından anı yaşamamı sağlayıp, icimde devamlı ağlayan cocuğu sustursa kafi gelecek. Başınızı ağrıttım. Kusuruma bakmayın.