İnsanın 30' una gelip bunu kabul etmemesi, hala 20'li yaşlardaymış gibi hissetmesi gibi diyeyim, siz anlayın.
Eski eşimden bi anda sigorta attı ve boşandım, evim barkım, param hicbir şeyim yoktu.
Bu evlilikten elime kalan tek kazancım cocuklarımdı.
"İki cocukla hicbir yere sığamazsın, eşek gibi doneceksin" diyen eski eşime inat once anneme yerleştim.
Bi işe girip calışmaya başladım, cok kısa bi zamanda cocularımı da alıp ayrı bir eve cıktım.
İşime, cocuklarıma tutundum, sonradan eşek gibi(!) peşimden koşan eski eşime kulaklarmı tıkadım ve her defasında onu reddettim.
Bu surecte cok zorlandığım, ağladığım, sadece cığlık atıp rahatlamak icin tem otoyoluna cıktığımı bilirim
Baya arabayla tem otoyoluna cıkıp, arabayı kenara cekip cığlık atıp rahatlayıp eve donuyordum.
Manyaklık.
Sonra karşıma bi adam cıktı, tum ezberlerimi bozdu.
Yaşadığım, hayatın bana sunduğu tum eksikliklerimi tamamladı, beni iyileştirdi, kendime getirdi.
Cocuklarımla tanıştırdım, pedagoğumuzla beraber yattık kalktık ve cok guzel bir diyalog kurdular cok şukur.
Evlendim.
Şuan tam aşamamış olsak da duzenimizi falan kurduk.
Ust kısımda yazdıklarım gecmişimdi..
Bu gunume geliyorum;
Hala peşimi bırakmayan bir eski eş, herşeye rağmen yanımda olan muhteşem bir yeni eş
ve dunya tatlısı akıllı mı akıllı iki tane evladım var.Eski eşin peşimi bırakmaması kısmını şoyle ozet geceyim; hala bir gun boşanıp onunla evleneceğimi duşunuyor ve uzerinden yıllar gecmesine rağmen kesinlikle bu fikrinden donmuyor, hasta muhtemel.
Bunca detaya şu yuzden girdim;
Hayatım bu kadar yolunda giderken, sevdiğim bi adamla hayalini bile kuramayacağım duzeyde bi evlilik yaşarken, cocuklarımın uyum surecinde, yeni eşime odaklanmaları konusunda hic bir sorun yokken ben neden bu kadar sinirli ve tahammulsuzum?
Yaşadıklarımın bana bıraktığı bi miras mı?
Ellerim kaşınıyor stresten, egzama oldu, saclarım dokuluyor.
Hep mi boyle gidecek?
İşim ve eski eşimin sacmalıkları dışında yolunda gitmeyen hicbir şey yok!
Cocuklarıma bağırmak istemiyorum, hele bunu yeni eşimin yanında hic yapmak istemiyorum ama sanki onlar boyle kucuk hatalar yapmamalılar, cocuk yaşlarını coktan gectiler.. oyle bişey de yok biri 3 biri 5 yaşında ustelik.
Cok zor şeyler yaşadılar, yaşlarından cok olgun davrandılar, verdiğim her karara uyum sağladılar, bi cocuktan beklenmeyecek derecede sakinlikle karşıladılar ustelik hayatlarında ki her değişikliği..
Neden boyleyim?
Neden bu kadar ofkeliyim hayata ve insanlara?
En onemlisi evlatlarıma?
Gecer mi?
Not: En ufak bir olayda evlatlarıma cığlık cığlığa bağırmıyorum yanlış anlaşılmasın ama ust uste gelen birşeyler olduğunda dişlerimi sıkarken buluyorum kendimi, cocuktur deyip gecemiyorum. Kendimi yiyiyorum.
Birlikte cok eğleniyoruz, cok guzel oyunlar oynuyoruz, sevişip opuyoruz birbirimizi, diyaloğumuzda bi sorun yok. Tek sorun benim tahammul seviyemin bu kadar yerlerde olması.