Merhaba hanımlar. Daha onceki konumda da bahsettiğim gibi sevgilimle 2 bucuk senelik mutlu bi iliskimiz var ve beraber yaşıyoruz. Kendisi cok cok iyi bi insandır,iyi niyetlidir, durusttur, beni mutlu etmek icin cabalar hep. Ama surekli nasılsa arkadan biri toplar seklindeki davranışları sinirlerimi yipratiyo artik, ozellikle iki gundur midemden rahatsizim ve dolayısıyla daha tahammulsuzum, bi de birikmislerle birlikte cileden cıkıyorum.

Ben bu adama "bak fabrikamiz varmış gibi tek seferde bi şişe duş jeli harcanmaz" i 9 ayda oğretitm. 9 ay yahu doğduğundan beri altına yapan bi bebeğe tuvalet egitimi vermek daha kısa suruyo. Aslında bahsettiğim kucuk ayrıntılar coğu kadın yaşıyordur ama ben sevgilimin bakıma muhtac bi cocuk gibi davranmasını sindiremiyorum. Dus alır o banyo mutlaka iceriyi su basmış gibi sırılsıklam olur ne paspasi asar ne bi vileda surer. Her gece başucuna bardakta su koyar o bardaklar birikir bi hafta sonunda başucunda yedi tane bardak... Bağıra cağıra haftada bir o yedi tane bardağı mutfağa getiriyo sağolsun. Dun annesine gittim hastayım gunduz yalniz kalmiym diye aksam geldi corabını cıkardı annesine bakıyorum, annesi aldı elinden goturdu yarim ağızla "ya sen biraksana ben aticaktim" aticak olsan annenin suratına bakmazsin bi kere kalkar nereye koyayim bunu dersin. Sıcak oldu kalk cami ac diyorum usengecliginden cami acmiyo sıcak değil icersi diyo kalktı annesi actı cami. Annesi de o kadar dunya tatlısı bi kadın ki resmen insanlara hizmet etmeye adamış kendini bana da oyle yapıyo ama ben elimden geldiğince yaptirmamaya calışıyorum. İşte kadının herşeyi iyi ama kendi kendine yeten bi evlat yetiştirmeyi becerememis... Sevgilim anlatıyor iste 3 kardeşler anneleri ucu de ayrı şeyler seviyo bunu yemem sunu yemem diyo diye ucune de ayrı ayrı yemek yapıyormuş. Ben asla oyle bi insan değilim annem uyanmasın diye buzdolabında ki soğuk yemekleri kemirirdim 5 yaşındayken. Buna da ya bu yemeği yiyeceksin ya ac kalacaksin diye diye doğru durust yemek yedirtiyorum yoksa yok bezelye yapma, yemeğe soğan koyma, ben barbunya sevmiyorum dolma yapma, onunu alamazdim. Hicbirşey yapmıyor değil eninde sonunda ogreniyo ama bunun icin benim birkac kere bağırıp cağırmam ya da bi kere kavga cıkarmam gerekiyordu copu cıkarıyor diye bile sevinir oldum artik ya bu kadar normal biseye sevinilir mi.. Bi taraftan bakınca o da cabaliyo ama bu duşunce tarzı iste nasılsa arkadan biri toparliyo diye duşununce yaptığını da yarim yamalak yapıyorsun kendimi cocuğuna birşeyler oğretmeye calışan bi anne gibi hissediyorum artik nerdeyse birşey yapmaya başlayınca alkisliycam...