Bir arkadaşımla aylardır konuşmadığımız , ikimizin de sorun yaşadığı biri vardı. Kendisinin ve cevresindekilerin sinsi insanlar olduğu konusunda hemfikirdik. Ve hem bana hem de bahse konu arkadaşıma zararı dokunan biriydi. Bizim bu duruma tavrımız netti, yani ben oyle sanıyormuşum.

Ve bir gun, bu konudaki net fikrini bildiğim arkadaşım bildiğiniz davranış değiştirdi. Hicbir şey olmamış gibi bu arkadaşla yakınlaşmaya başladı. Ben de onun bu davranış değişikliğinin beni incittiğini ve bana gore yanlış bir durum olduğunu soyledim. Cunku dun gibi hatırlıyorum yani o soylenenlerden sonra ben gidip o insanın yuzune bakamam, karakterime ters, kendime saygımı kaybedebileceğim bir durum. Ama sanırım onun icin değilmiş. Gunlerce karşılaşmadık, karşılaşsakta eskisi gibi samimiyetimiz yoktu, olmasındı zaten de.

Bugun de vebalıymışım gibi yanımdan beni esgecmesiyle duramayıp mesaj atmam bir oldu. İcimdeki her şeyi doktum. Onun bana yaptığı gibi suclarcasına ithamlarda bulunmayarak, cumleleri yumuşatmaya calışarak yazdım. E illa ki aynı derecede kalmıyor olay, yukseldik alcaldık derken beni kesinlikle anlamadığı ve laflarımı carpıttığı kanısına vararak bir sure goruşmemek gerektiği sonucuna vardık.

Ben onun kendince haklılığını bile duşunduğum halde o katiyyen beni duşunmeyip kendininin %100 haklı olduğunu one surdu. Bir de kendi arkadaş grubu olduğu icin bana ihtiyac duymadığından olsa gerek kolayca kestirip atabildi. Kım bilir orda da ne muhabbetler donecek, yani ben haklıyken haksız konuma duştum zannımca.

Anlamıyorum arkadaşlar, ben nerede nasıl bir yanlış yapıyorum. Şuan yaşadığım duygular beni hic iyi hissettirmiyor.
Başkasının arkasından konuşan sizin de arkanızdan konuşur lafı %100 doğru mu? Herkes her şey yapar mı gercekten, hayret verici.