cok icimi dokmeye ihtiyacım var, kimseye anlatamıyorum bunu. yaptığımın kotu bir şey olduğunun farkındayım zaten lutfen yıkıcı eleştirilerde bulunmayın vicdan azabı cekiyorum ve her gece ağlıyorum zaten daha fazlasına gerek yok.
4 yıllık bir ilişkim var 25 yaşındayız ikimiz de ben evlilik icin erken olduğunu duşunuyorum ve konusu acılsa bile erken olduğunu soyleyip kapatıyorum konuyu. evlilikten korkuyorum biraz ve yanlış karar vermekten cunku sevgilim ile zıt karakterleriz bu yuzden kavga ettiğimiz de oluyor ama alttan alıyoruz bir şekilde onu seviyorum ve değer veriyorum ama evliliğe gelince işte farklı olmamız sıkıntı olabilir gibi geliyor bazı hareketleri cok cocukca geliyor ve bazen gozume batıyor bunu onunla da paylaşıyorum zaten ama değişmiyor alttan alıyoruz sadece genel olarak mutluyuz ama.
gecenlerde sosyal ortamda biriyle tanıştım normal arkadaşca muhabbet ettik kafalarımız uyuyordu beni beğendiğini hissettim, dunya goruşu, karakteri vs. bana daha uygun gibi geldi yaşca da biraz buyuk benden 6 yaş kadar onu tanıma isteğime engel olamıyorum. ona soylemedim sevgilim olduğunu cok vicdana azabı cekiyorum bu yuzden. onunla konuşarak sevgilime haksızlık da yapmak istemiyorum cok kararsızım arkadaşlar sevgilime değer veriyorum cok alıştık birbirimize evlensek de sıkıntı yaşamayız herhalde ama alışkanlık mı acaba gercekten o benim icin doğru kişi mi bilmiyorum? yeni tanıştığım da kafamı karıştırıyor eskiden beni hayalimde olan insanmış gibi hissediyorum yani sevgilim olmadan onceki donemde oyle birini hayal ediyordum. neyse işte boyle sizce ne yapmalıyım ?