1915’te, Mart’ın on sekizinde,
Koca Turkluğun gucu, sergilendi aleme.
Canakkale Boğazı bir mahşeri beşerdi,
Bir el kalkmıştı goğe, “Gecilmez Canakkale! ”

Acıldı gok perdesi, olum.giyindi yerler,
Toprak doymadı kana, al kuşandı şehitler,
Omuz omuza Mehmet, sevinc naralarında,
Vatanları uğruna, olume yuruduler.

Bugun destan yazdıran o yuce koca yurek,
Salıp askerlerini uğrunda ol diyerek,
Vatana kastedenin cokerek boğazına,
Dokup Gelibolu’dan, denize kurek kurek.

Yurdunun uzerine, ortup kanatlarını,
Sorgulayıp dunyanın aymaz dimağlarını,
Bildirerek Turkluğun gucunu, vicdanını,
Oğretti tum aleme gercek insanlığını.

Sorun hele bir acep, ne işleri var idi,
Yurdumun toprağına, yurdundan kalkıp geldi?
Geldikleri gibi de, gittiler hem geriye,
Bıraktığı şehidi, evlat olarak bildi..

Kor alev sihri ile seyrediyor boğazı,
Bugun burada gibi, o keskin mavi gozler.
Sanki her an nobette, duyulur sesi bazı,
Hala vatan ustunde, vatan diriltmiş eller.