27 yaşındayım. Allah ’a cok şukur memurum duzenli bir isim de var. Kardeşlerimin hepsi evli ben ve erkek kardeşim kaldık bi tek. Evli olanlar da uzakta... Onların uzak olması da beni cok uzuyor. Hayatımda birini cok sevdim. Oyle cok sevdim ki aldatmasını, hakaretlerini yok sayacak kadar sevdim. Ama aklım basıma geldi ve arkama donup baktığımda, herkesin mutlu, sevdikleriyle evli olduklarını gorunce neden bir ben mutlu olamadım diyorum. Evet hayatıma aldığım kişi yanlış kisiydi. İssiz, ağzı bozuk, hatta hastalık derecesinde sinirli bir insandı. Bu saatten sonra mutlu olamaz mıyım? Benim de beni seven değer veren, gozyaşıma kıyamayan olamaz mı hayatımda.. Butun arkadaşlarım evli, beni gorenler yok mu biri deyip duruyorlar yok deyince de acıyan gozlerle bakıyorlar insana. Bu bir eksiklik değil farkındayım ama neden cok uzuluyorum bu duruma. Lutfen yadırgamayın. Gercekten bu aralar canım cok sıkıldı bu sebepten.. 27 yas cok gec bi yas mı mutluluğu yakalamak icin...