Herkese merhabalarrr!
28 yaşındayım. Nerden nasıl başlayacağımı bilmiyorum ama şu 5 yılıma o kadar acı sığdırdım ki..
Cok guzel sayılmasa da guzel bir cocukluk ve genc kızlık donemi gecirdim. Doğu da ne kadar guzel yaşanabiliyosa o kadar diyeyim. Ailemi cok seviyorum hepsi de benim icin baştacı. Lise bitip universiteye batıda bir ile gidince işte o zaman bocalladım. Cunku benim yaşadığım şehre benzemiyordu ve talihsizlikler ardı ardına geldi. Cok sevdiğim evleneceğim dediğim adam tam ozgurluk kapımı calmışken ozgurluğumu kısıtlamaya başlamıştı. Kıskanclıkları artık beni bunaltıyodu ve ayrılmak istiyordum hemde defalarca. Seviyordu ilgiliydi ama sadece ikimize ait bir dunya istiyordu ne arkadaş ne dost kimse kalmayacaktı yanımda. Git gide bozulan ilişkimizi bu kez guvensizlik almıştı bana guvenmiyordu. Ve birgun zorla bekaretimi aldı elimden. Ewet zorla cunku ben istemedim. Sonrasında ise tek acıklaması şu oldu beni bırakıp gitmemen icin yaptım bunu dedi. O cok sevdiğim adam gozumde en nefret ettiğim insana donuştu. Ben bin bir emekle hayalle okumaya gelmiştim oysaki.Ama herşey cok kotu gidiyordu. Sırf bekaretimi aldı diye ona mecbur olmak istemiyordum olurum daha iyi diyordum. Okulun yaz tatiline girmesine az bi sure kalmıştı bitince memleketime donecek hayatıma kaldığım yerden devam edecektim. Ama oyle olmadı. 2 ayın sonunda hamile olduğumu oğrendim bir kez daha yıkıldım. Şimdi ne yapacaktım olmek istedim yapamadım. Bebeği aldırdık. O Hep benimleydi yapma evlenelim dedi ama onunla evlenmeyecektim. Yuzune her baktığımda ellerimin arasından giden hayatım ve hayallerimi gorecek ondan nefret edecektim. Okul tatil oldu memleketime geldim Binevi kactım gibi. Bana burda bulaşamaz sandım ayrılmak istedim yine. Ama bırakmadı ne geldiyse elinden yaptı tehditler aile fertlerimi bir bir arayıp herşeyi anlatmazlar. Kabus gibi hayatım orda da devam etti. Ve kardeşimi trafik kazasında kaybettik o sene. Allahım imtihanın da başım ustune dedim ama katlanacaak gucum yok diye isyan ettim. Kardeşimin olumu hepimizi mahvetti.aylar gecti babam beni bir aile dostuna vermek istedi yok dedim ya ben okuyacam kendime geldiğimde yine hayallerimi başaracam ama olmadı. Babam psikolojisi bozulmuştu diretiyordu bende aynı şekil ve sonuc beni seven bir arkadaşıma evet dedim. O Hep beni sevmiş. Ona Biraz anlattım başıma gelenleri kabul etti. Her halinle kabulumsun dedi sağlıklı duşunemiyordum herkes kabul et falan dedi. Bana cok guzel bir hayatımız olacak yeter ki kabul et diyordu. Ailem gozu kapalı verdi tanyorlarmış ailesini sozde. Evlendik ve sorunlar başladı bu hayat inanılmaz farklıydı. Eve kapatmalar baskılar annenlere ayda bir ancak gidersin demeler...başımdan aşağı kaynar sular dokuldu. Kardeşimin mezarına bile gitmeme izin yoktu. Sonra hamile kaldım doğurdum bir kızım oldu. Eşim seviyordu beni ama ailesine soz gecirecek cesareti yoktu. 5 yıl o azabı cektim. Abim vefat etti ondan sonra daha da yıkıldım coktum nerdeyse..ikinciye hamileydim bu kez. Doğurdum. İki kızım var şimdi ve cok mutsuzum artık sabrım tukendi. Bekar halimi cok cok ozledim onu da ozledim. Duydum evlenmiş bir oğlu var evlenene kadar sormuş beni. İkimizde seviyoruz hala ama evlendik başkalarıyla. Hatalarımızın bedelini sadece ben oduyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum