Surekli olarak antidepresan kullanıyorum. Antidepresanlar yuzunden coğu zaman hissiz haldeyim. Duygularımın normal olarak oturduğu nadir donemlerde bile bu sefer antidepresan kullanmama rağmen beni uzecek veya sinirlendirecek en ufak şeyde kahroluyorum. Oğrenilmiş davranışlar sayesinde bunu cevreme yansıtmamayı başarıyorum ama tek başımayken uzulduğum o ufacık şey aklıma gelince surekli ağlıyorum. Ağladıktan sonra oksuruk krizi tutuyor. Oksuruk kriziyle birlikte onlenemez bir kusma yaşıyorum. Veya bazen ağlamasam bile sinirlendiğimde veya uzulduğumde anında midem ağzıma geliyor. Sonra bu halime uzuluyorum. Antidepresanla bile bu kadar mutsuz olmayı başarıyorum diye. Bazen yaşama sevincim geri geliyor ama coğu zaman yok. Ozellikle yaşama sevincimi kaybettiğim donemler gittikce uzamaya başladı. Henuz para kazanmaya başlamadığım icin psikoloğa gidemiyorum. Psikiyatrist de cok uzun uzadıya konuşamıyor benimle haliyle, yalnızca 15-20 dk falan vakit ayırabiliyor ve ilacımın dozunu değiştirecekse değiştiriyor o kadar. 2 yıldan fazladır neredeyse kullanıyorum bu ilacları. Bıraktığım donemler oldu ama bir turlu eski normal dengemi tutturamadım.
Kendimi bazen cok caresiz ve cıkmazda hissediyorum. Boyle bir hayat yaşamaya değer mi diye sorgulamaya başlar oldum. Lutfen bu kadar uzun sure tedavi gordukten sonra duzelen, depresyondan cıkan biri varsa bana soylesin. Yoksa cektiğim cile gun icinde aldığım randımana asla değmez. Surekli olarak kusmaya hazır bir mide ve gozpınarlarımda akmaya hazır bekleyen o 1 damla yaşın neden olduğu baş ağrısı, gece gelmek bilmeyen uykular, surekli surekli akla gelen olaylar beni yıldırdı. Ben cok yorgunum