Bazı şeyler ust uste birikti ve dertleşmek istiyorum sizinle. Evet 31 yaşındayım, hala bekarım..Buraya ilk konu actığımda 28 yaşındydım, o zamanki sozlumle problemlerim vardı. Bana "or.pu, ya.ak kafalı" gibi kufurler eden sozlumle, bana saygısı olmayan o kişiyle daha fazla devam edemedim, gurursuzca yapışamadım.. Ama şimdi "keşke yapışsaydım" diyorum ya,keşke yapışsaydım diyorum, cunku bu toplumda karşılaştığım baskılar beni derinden yaralıyor, bazen o kadar doluyorum ki olmek istiyorum, kendime zarar vermek istiyorum... En başta "ya bu 31 yaşına gelmiş hemde bekar,kesin bir boklar yemiştir" diyen erkekler yaralıyor beni,o gevşek bakışlarından, o irrite edici mimiklerinden, yavşak hareketlerinden "31 yaşında bakire deildir bu" mesajını alıyorum ve cok uzuluyorum.. Sonra ilk tanıştığımızda benle ilgilenen, ilgisini belli eden erkekler cıkıyor karşıma ve ben umitleniyorum, hemen yaşımı soruyorlar, ben yalan soyleyemiyorum 31 diyorum,84'luyum diyorum. 84'u duyan erkekler arkasına bakmadan topukluyor, yaşlı olduğum suratıma vuruluyor, 84 rakamından daha beter nefret ediyorum.Bu 3 sene icinde karşıma cıkan olmadı mı, oldu tabi tek tuk, ama sonuca gitmedi iyi yonde, sanki başımda beni takip eden bir lanet var gibi
Ama esas beni mahveden, psikolojimi bozan olay en son birine duyduğum aşk oldu.. İlk goruşte aşka duştum, benden 12 yaş buyuk olmasını da umursamadım. Ustelik ilginc bir şekilde annemin de tanımadığı halde bu şahsı evleneceğim erkek olarak ruyasında gormesiyle bu kişinin benim kaderim olduğuna koru korune inandım, sonra ne mi oldu? Temiz duygularla aşık olduğum bu kişi herkese mavi boncuk dağıtan hıyartonun biri cıktı ve ben darmadağın oldum, hala da toparlanamıyorum, işime gucume kendimi veremiyorum, devamlı ağlıyorum Kızlar acıkcası ben bana buyu yapıldığını duşunuyorum hatta eminim buna. Eski sozlumun annesi benim anneme bir gun koylerinde bircok hoca tanıdıklarını bu hocalarla cok samimi olduklarını anlatmış hatta "eğer buyu falan icin işiniz duşerse yardımcı olurzu" demiş, tabi annem de şok olmuş bunu duyunca, "demek ki bir sorun cıkarsa bunlar bize buyu yaptırıcaklar" diye duşunmuş. Eski sozlumun babası da babama bahsetmiş bu hocalardan, benim samimi arkadaşlarım bir işiniz duşerse yardımcı oluruz falan demiş. Ve ben kısmetimi bağlattıklarına inanıyorum, eski sozlum kinci pisliğin tekidir ve kesin yaptırdılar Kızlar beni sakın "koca meraklısı, evlilik heveslisi" diye yargılamayın,ben sadece yalnız kalmak istemiyorum, zaten arkadaşım yok, bu yalnızlık hissi beni bitiriyor. Koca meraklısı olmadım cnce dedim elime mesleğimi alayım, okudum işimi aldım,annem de hep "koca her zaman bulunur once mesleğin" dedi ama yaşlandığım icin geleceğimden endişe ediyorum kızlar, yaşlanınca yanımda bana destek olacak kimse olmayacak mı? Etraftan evde kalan kadınların cektiği acıları goruyorum daha beter korkuyorum. Annem hastanede yatarken yanında bir teyze de vardı yapayalnızdı, hemşire teyzeyi resmen azarladı, "senin kocan yok mu ?cocuğun yok mu ? neden yalnız geldin?" diye bağırdı, o teyzenin hemşire gittikten sonra goğsune vurarak "aaaah, ahhhh" diye ağlamasını gormeliydiniz, resmen ciğeri yanıyordu kadının
(( Yine uzak akrabamız 50'li yaşlarda bir kadına sır kocasız, desteksiz diye abisi ve abisisnin karısı etmediğini bırakmadı, yeğeni bile halasına "evde kalmış kuflu kadın" diyordu utanmadan ve o kadın daha 51 yaşında tek başına oldu. Ne bileyim butun bunlar icime dokunuyor kızlar, yalnız kalmak istemiyorum, bir yuvam olsun cocuklarım olsun yaşlanınca guvende olayım... Sperm bankasına asla gidemem ailede beni taşlarlar, zaten evde kaldığım icin tum sulale "bunu da alan olmadı" diye dedikodumu yapıyor, annemin hastalığını bile benim evde kalmama bağlıyorlar, "kızını kimse almadı diye hastanelik oldu" diyorlar. Evlatlık almak istiyorum ona da annem karşı cıkıyor,neymiş cıkmadık candan umit kesilmezmiş... 31 yaşındayım anne ne umidi, umit mi kaldı artık, o zaman bana birini bulun bari deyince de annem "kızım ben sana birini bulamam.kimseye kızımı al denmez. oğlan olunca her kapıya gidilir kız olunca kızımı al denmez" diyor. İşyerindeki guya okumuş kadınlar bile canımı yakmaya calışıyor
( Bir kadın var 32 yaşında evlenmiş buna rağmen canımı yakmaya calışıor imalı laflarla, kızlar benim de bir gururum var dayanamadım en sonunda dedim ki "ben evde kalmış değilim benim 25 yaşımda parmağıma yuzuk takıldı, evime beni istemek icin gelindi, hic talibim cıkmamış değil zamanında parmağıma yuzuk takıldı" dedim kadın da bunun uzerine o sayılmaz evlenememişsin ki muhabbeti yapıyor((kızlarcok yoruldum,bunaldım,artık yaşadıklarımı kaldıramıyorumyapamıyorum, doldum artık dolacak yer de kalmadı, keşke cesaretli olabilsem de intihar edebilsem onu da yapamıyorum ki