Konuyu deşarj olmak, icimi boşaltmak icin acıyorum zira buraya yazdıklarımı cekinmeden anlatabileceğim kimsem yok.
Sabah sabah ağlama krizine girdim, icimi boşaltmak istedim.
Universire mezunu, maddi olanakları olan bir insanın 36 yaşına kadar nasıl boş bir yaşam surdurduğunu okuyacaksınız.
4 cocuklu memur bir ailenin buyuk cocuğuyum.
Annemin hep oku,ders calış, başarılı ol, universite bitir baskıları ile buyudum.Asla sosyal bir faaliyete katılamam musaade edilmedi hem derslerim aksar hem de başıma kotu şeyler gelebilir duşuncesi ile.
Yani sadece okul hayatı olan asosyal bir insan olarak yetiştirildim. Lisedeyken sinemaya bile gitmeme izin vermezdi annem, cunku sinema o zamanlar onun icin başıma kotu şeyler gelebilecek bir mekandı..
Okul arkadaşlarım okul dışında buluşur dolaşır gezerlerdi bana musaade yoktu ya da cok nadiren izin verilirdi.
Memur cocuğu olduğum icin haliyle maddi imkanlarda kısıtlıyordu sosyalleşmeyi.
Annem hep dominant bir kadın oldu, aslında evin hem kadını hem erkeğiydi ki hala oyle. Babam kendi halinde once can sonra canan diyen bizimle cok ilgilenmeyen ama zararı da olmayan ben merkezli pasif bir adam. Elin ne bir tamir ne başka birşey gelmez gelmediği gibi tamirci gerek olsa onu bile bulamaz. Her işe annem koştururdu, koşturuyor da hala.
Annemin hayali olan bolumu kazandım. Universite hayatım boyunca diğer arkadaşlarım gibi olamadım. Gezemedim tozmadadım sosyalleşemedim. Ailemin bana yetiştirirken oğrettiği cok gezmek iyi değil,gece dışarı cıkma, alkol sigara kotu gunah şeyler, erkek arkadaşa sahip olmak ahkalsızlık gibi duşuncelerin etkisi ile hep ağırbaşlı hayatı okul- ev olan bir universite hayatı gecirdim.
Bu arada hic arkadaşım yok değildi sınıfımdan benim gibi yetiştirilmiş kızlar ile takıldım, pikniğe falan giderdik.
Ama canlı muzk, konser, universitenin sosyal faaliyetleri gibi hic birşeye gitmedim, katılmadım.
Duşunuyorum da burda hata bende de var, ailemden kilometrelerce uzakta tek başımaydım, onalrın yapma dediği şeyleri aslında yapabilir sosyalleşbilirdim. Ama annemi hayalkırıklığına uğratmak gibi olacağı icin hep ağırbaşlı hanım kız oldum ben, kendimi aşamadım sosyalleşemedim.
Universiteden mezun oldum, calışmaya başladım.
Ama calışma hayatına başlamak bile beni değiştiremedi, ailemin oğretilerinin etkisinden kurtulamadım.
Hep cekingen, iletişimi zayıf, pek sohbeti olmayan, ilk başta aşırı soğuk bir kız izlenimi oluşturan biri oldum hala da oyleyim, ozguven eksikliğim var.
Bu arada hic erkek arkadaşım olmadı, cunku o kadar soğuk ve mesafeli bir insanım ki yanıma yaklaşmaya korkar bir erkek..
Bana yaklaşabilen bir kac kişiyi de ben beğenmedim sanırım...
2006 yılından beri calışıyorum, anne baba memur olunca ve diğer kardeşlerim okuduğu icin aileme maddi destek vermeye başladım.
Bu maddi destek bende bir gorev bir mecburiyet halini aldı, yıl 2019 hala aileme ayda 2-3000 TL yardımda bulunuyorum, annemin babamın her kıyafetini eksiğini ben alıyorum. Bu arada şu da var benim paraya ihtiyacım olunca ailem de bana yardım eder, tabi benim yardım ettiğim kadar değil.
12-13 yıldır calışıyorum hic birikimim olmadı, sadece luks arac sınıfına giren bir arabam var ve her yıl ev sahibine vereceğim kirayı biriktirebiliyorum.
Cunku yazın tatile gideriz ailecek (diğer 2 kardeşim calıştığı halde) herkesin ucretini ben oderim, yemeğe gideriz hesabı hep ben oderim, her yere benim arac ile gideriz. calışmayan bir kızkardeşim var evlendi, nişanın kınasının sponsoru ben oldum. Kardeşlerim okurken ozel yurtlarda kaldı ben destek verdim. Calışan kardeşlerimin bile cok sık olmasa da bazı zamanlar kredi kartı ya da mtv vergilerini ben oderim hala.
Gecen gun annem bak nasıl da kızkardeşinin her eşyasını aldım borc bırakmadım dedi. İnanın nasıl zoruma gitti, evet kendi emekli maaşı var ama her ay benim verdiğim destek olmazsa o kadar odeme yapamazdı ki. Sanki tek başına kendi biriktirmiş de odemiş gibi konuştu, kırıldım.
Babam ile tartıştık, ne yaptın ki bana dedi, yıkıldım...
Benimle yaşıt aynı işte calıştığım arkadaşlarımın evi, arabası, bankada birikimi var, yurtdışlarına gidiyorlar tatile ve ben artık şu yaşadığım hayatı sorgulamaya başladım. Ne bir evim var ne bir birikimim ne de yurtdışı tatillerine gitmişliğim. Kaldı ki ulke icinde bile o kadar az şehre gitmişliğim var ki. Hic bir hobim yok, sosyal faaliyetim yok, ozguvensiz zavallının biriyim.
Bir kac seans psikoloğa gittim ama randıman alamadım, bıraktım.
Maalesef cok arkadaşım yok her yere ailem ile gitmişim her şeyi ailem ile yapmışım. Zaten sosyalortamlara da girince konuşacak bir şey bulamıyorum cok sessizkalıyorum.
Şimdi de artık gezip gormek sosyalleşmek istiyorum ama araba icin bir miktar kredi cektim onu odediğim icin maddi olarak cok rahat değilim.
İşin ozeti ben şu yaşıma kadar ne boş yaşamışım,hadi maddi birikimim yok ama gezmemişim gormemişim, sevmemişim sevilmemişim, cevrem olmamış, yapayalnız bir ben yaratmışım.

İcimi doktum....