Herkese merhaba ben artik nefes bile alacak gucu kendimde bulamiyorum. Neden hep ben diyorum. Bes sene once eski esle evlenip yurtdisina geldim sonra siddet ve baska sebeplerden dolayi bosandik. Benim icin travmatikti uzun sure kendime gelemedim. Karararimi verip yurtdisinda yasamaya devam ettim burda universiteye basladim. Bir kac senedir yalniz yasiyorum ailem turkiyede sorun ne diye sorarsaniz. Hayatimda biri var ama gelecegimizi goremiyrum mutlu degilim ama ayrilamiyorumda kimsem yok burda. Kiz arkadaslarim var hepsi evli ve esleriyle plan yapiyorlar bulusamiyoruz. Universite dersen cok zor ustesinden zor geliyorum. Maddi durumum iyi degil. Yasim artik cok genc degil. Tekrar evlenip mutlu olmak istiyorum evlilik mutluluk degil diceksiniz ama yalnizlik cok cok zor ve cevremde herkes evli az cok iyi giden hayatlari var. Ben eve geliyorum sadece duvarlar var ve eskisi gibi kimse karsima cikmiyor tanismak icin. Yaslandim diye mi depresyondayim diye mi ya da eskisi gibi guzel mi degilim diye komplekse giriyorum. Ve icinde bulundugum iliski mutsuzum ama bagimligiyim ayrilmayida dusunemiyorum. Cok kotu durumdayim bu hayattan ne olur?