Merhabalar, daha once de buraya yazmıştım.
Şimdi yine dertliyim ve ne yapacağımı bilmiyorum. Ben 25 yaşındayım. Bir tane erkek kardeşim var, tek kızım. Şimdi yazdıklarımdan sonra biliyorum yargılicaksınız hatta normal bile değilsin diyeceksiniz ama nedense yinede tek taraflı suclu olunacağını duşunmuyorum. Sorunum ANNEM ve BABAM! Evden tekrar ayrıldım, bundan bir kac kez oncede kacmıştım ama artık canıma taketti. Aslında hic ayrılmak istemezdim gercekten Ailem icin canımı verebilirim ama evde her gun her gun huzursuzluk beni yordu artık. Babam her gun bir tatsızlık cıkarıyor, nedensiz! Gercekten vallaha da billaha da hic bir sebep yokken evde kavga ediyor. Evet iş yerinde biraz sorunları varmiş ama gidip iş yerindekilere bir şey demiyor, geliyor evde teror estiriyor belki bizi dovmuyor ama psikolojikmen şiddet gercekten daha zor. Cunku her gun duşunuyorsun, yumruğun icine giriyorsun acaba bugun eve gelince yuzu gulecek mi kavga edecek mi diye. Zaten herkesin hayatı zor olduğu gibi benimde sorunlarım var! Tuttum onlar yeterki uzulmesinler diye 6 sene hic sevmediğim ama bir gun olsun hic sevmediğim bir işte calıştım, ordaki her şeyi icime ata ata panik ataklara yakalandım( hayatımdaki en kotu olaydı; kendi başıma evde duramamak dışarı cıkamamak arkadaşlarla buluşamamak anlicanız kendi başıma hic bir şey yapamamaya başlamıştım şimdi ALLAHA şukur daha iyiyim!) Şimdi şoyle geri donmuş bakıyorumda resmen annem babam ne istediyse o hayatı yaşamışım BEN! ve artık yoruldum! Bundan bir kac gun oncesi evde cok buyuk kavga ettik, babam yuzune. Babam da bir huy vardır işten eve gelir bizimle hic konuşmamaya başlar, yuzu eğridir ters ters cevaplar verir o gunp bize zehir eder( arka arkaya haftalarca yapmışlığı var bunları) EN COK KOYANDA NE BILIYOR MUSUNUZ SUCLUSU BIZ DEĞILIZ VE HIC BIR ŞEY YAPMADIĞIMOZ HALDE BOYLE DAVRANIR BIZE! Sonra aradan bir gun gecer gelir konuşur ozur diler annemden ya da annem ona laf atmak zorunda kalır, ama o gunun akşamı yine aynı şey olur hic bir şey demeden yatmaya gider kapıları kut kut orter. Ortada yemin ederim bir SEBEP OLSA YA DA ABIR ŞEY YAPSAK VALLAHA BIR ŞEY DEMICEM AMA BIR SEBEP YOK YA YOOOOK( en cokta buna sinir oluyorum ya) ve cok sinirlidir cok acelecidir babam her şeye kızar! Yanında yemin ederim bir laf desek nereye diyorsun sana bir bakış atar sesini cıkaramazsın. Haliyle annem cok uzulur ve canı hic bir şey cekmez ne iş yapar ne yemek hic bir şey. Ona biraz burnunu surundur dediğim halde babam ne yaparsa yapsın affeder. Annem konuşuyorda neden boyle yaptığını soruyor, soz veriyor yapmicam bkr daha diyor ama yarısı gunu yine aynı ve ona bir şey dediğimizdede siz huc kendinize bakmıyorsunuz siz suclusunuz diyor oysaki vallahi bir şey yapmıyoruzy ne ben ne annem ne kardeşim. Annem kac kere der hafta sonlarıda calışsada rahat etsek diye ama anlamadığım hepde affediyor. Babam da tabii afeden var nasıl olsa diyor kanımca, aynı hatayı tekrardan yapıyor. Ben de size ters gelebilir belki ama istiyorum ki boşansınlar ama annem kabul etmiyor, diyorum kardeşimi alırız ben sen 3muz yeni bir hayat kurarız ama yok BABAM NE YAPARSA YAPSIN HER ŞEYINI AFFEDIYOR! Kavga olan gunu bavulumu topladım ve evden ayrılmak istedim yakıma kardeşimk alıp. Annem kardeşime cok duşkundur. Tabii ki annem karşı cıktı, sen nereye gidiyorsan git ama kardeşini alamazsın dedi (Cocuğunda psikolojisi bozuluyor, yuzumuze bakıyor oyle, o daha 13 yaşında) ben de buna sinirlendim ve annemi ittim o da beni itti ve başladık sac baş kapışmaya! Uzerime ne varsa attı ben de televizyonu falan kırdım. MALESEF!!! BEN de cok uzgunum ama oldu geri getiremiyorum o gunu. Bavulumu aldığım gibi cıktım, annem de zaten kapıdan itti beni. Şimdi geldim oz teyzem değil ama cooook severim kendisini onda kalıyorum ama nereye kadar. Işsizim, oda beni cok strese soktu malesef bir turlu bir yer bulamadım. Eve de gidemiyorum, o teyzeme benim oyle bir kızım yok artık bu eve gelemez demiş. Annem cok sert birisidir, cok kuralcı onun dediği olmazsa anında sinirlenen kusen konuşmayan konuşsa bile ters ters cevap verir. Evleneceğim kişiye bile karıştı, eski erkek ark. Istemedi ben seni oraya vermem dediler gizli gizli yuruttum ama yinede bir yere kadar gidebildi ilişkim. Ona o eski erkek ark. Anlattığımda hemen gitti babama ispiyonladı, ki ben istemiyordum anne aramızda kalsın dedim ama yok baban beni ne yapar duyarsa dedi. Ona gizli hic bir şeyimi anlatamam. O yuzden dışardaki arakadaşlarıma anlatır onlara cok değer verirdim, onalarda tabii hemen anlarlardı ve enyai gibi kullanırlardı beni. Bir dışara cıkayım hemen 10 kere arayıp yazarlar, oyle her gun dışarı cıkan biriside değilim. Biliyorum devir cok kotu ama artık 26 yaşıma gidiyorum bazı şeyleri ben de algılayabiliyorum. Annem istiyor ki hep onun istediği gibi yaşayayım. Nerde calışcağıma bile onlar karar verirler. Haa oturup ailecek konuşulur, fikir değişikliği yapılır ama yok en son sozu onlar soylemesi gerekir ve ben bundan bunaldım artık. Ona bunları deyince hep sivri dilli, dik kafa oluyorum ama kendi yaptıklarını gormuyor malesef. Hele dışardaki insanların ne dediğini cok duşunur. Bu huyundan nefret ederim, hemen bir kavgamız olsun bana beddualar eder. Bir kimse yanlış bir şey yapsın hayatta kusmez hele babama hayattaaaa kusmez anînda affeder ama ben bir şey yapayım aman ALLAHIM 5 dunya savaşı resmen! Anneannem ile 10 senedir konuşmuyor annem, anneannem malesef para davası yuzune anneme karşı cephe aldı resmen evlatlıktan attı diyebiliriz ( ki bu konuda annem haklı, cok yediler bizi) Kendisi anneannemnin ona yaptıklarını bana yaşatıyor şimdi. Babaannem ayrı bir hava yapmadığı kalmamış dahalen yapıyor, ben annemi koruyorum ama sonradan onlarla iyi oluyor ben kotu oluyorum. Evet her istediğimiz olur yeri gelir 700 tl ye ayakkabı falan alırım ama her şey o ayakkabı değil. Biraz sevgi, biraz saygı, biraz anlayış olsa. Beni biraz anlasalar ne olur sanki? Biraz kararlarıma saygı gosterseler ne olur?! Dışarıda başkalsrının kızlarına bir iyi davranıyor acaba bu benim annem mi diyorum. Sanırsam beni sevmiyor... Zamanında da babamdan ve ailesinden cok cekmiş ama ben doğdum diye katlanmış, evet buyuk bir fedakarlık ama sanki artık bunlar icin beni sucluyor, ya da bana oyle geliyor. Inanırmısınız 25 yaşındayım ama annem bana bir kere bile olsun KIZIM DEMEDI!!! DEMEZDE! Nedeni: Seneler oncesi babaannemin yanında bana bir kere kızım demiş, Babaannem de kızmış, kaynana yanında kızım denilmez demiş! O zamandır bu zamandır hayatta demez, başkaları kızım deyince cok zoruma gidiyor. Kardeşimi bile farklı sever, beni operken bile hissediyorum boyle icten opmediğini. Yani demem o ki kaldım kendi başıma, sinirsel, işsiz, ailesiz. Ve şu aralar kirpik kaş dokulmem bile var... Bilmiyorum ne yapsam??? Sizce ne yapmalıyım ???