25 yaşındayım, Avrupada ailem ile birlikte yaşıyorum, bekarım.
Yaklaşık 2 senedir işsizim, ilk defa işsiz kaldım hayatımda. Işsiz kalmadan once tam 6 sene hic sevmediğim bir işte calıştım, ahhhh ahhh her gun hic sevmediğin yere gidip gelmek kolay değildi ve hickimseye de bir şey anlatamadım. Hal boyle olunca, her şeyi icime atınca gecen sene panik ataklara yakalandım! MALESEF!!! ALLAH SEVMEDIĞIM INSANLARIN BAŞINA BILE VERMESIN! Hatta panik ataklara yakalandığımda ailem burda değildi Turkiyede izindeydi ben gitmek istememiştim. Panik ataklara yakalandığımı anca 4 ay sonrası doktora gittimde oyle oğrenmiştim, utancımdan doktora bile gidememiştim
Hatta ilk zamanı annem babam hemen biletimi alıp turkiyeye yanlarına almışlardı beni! BABAM BANA COK DUŞGUNDUR, TEK KIZIM BIR ERKEK KARDEŞIM VAR! HER ISTEDIĞIM OLUR, HER ISTEDIĞIMI ALABILIRIM ALLAHA BINLERCE KEZ ŞUKURLER OLSUN HIC O KONUDA SIKINTIM YOK. Zaten doktor panik atak geciriyorsun dediği andan itibaren annemin bir tanıdıği pedagog/psikolog var hemen onunla konuşup randevu aldı bana ve yaklaşık 8 aydır ona gidiyorum, işin en ilginc yanı psikoloğumda bazı durumlar sezmeye başladım: Ben cok acık sozlu birisiyim ve cok inatcıyımdır damarıma basıldiğı zaman, arkadan konuşulmasını hic sevmem, elebette her şeyi yuzede diyemiyorsun!Başkalarının hayatına karışılmasından NEFRET EDERIM, OZGURLUK DELISIYIM!!! Bir kac hatam oldu malesef, insanım yaptım. Ve insanlara cok değer veririm, annemin sozleri gelir aklıma iğneyi once kendine batır, kendini karşındakinin yerine koy diye her bir olayda bunlad gelir aklıma. O yuzden hep kendimden once karşıdakini duşunurum, cokta cekmişliğim var bu durum yuzunden arkadaşlarımdan! Yazacak cok şey varda neyseeee... Son 8 aydır değişen pek bir şey yok hayatımda. Oyle gunlerim oluyor ki, hele şu son zamanlarda hic kimse ile konuşmak istemiyorum, annemle anlaşamıyorum, hic bir şey yapasım yok! Zaten işsizim, oyle cokta herkes ile samimi olmayı sevmem hep mesafeli olurum ama kimsenin işine hayatta karışmam o kişi yardım istemediği surece, cunku SEVMEM. Panik atak hastası olduğum icin yalnız başıma dışarı cıkamıyorun, ilk başlarda daha kotuydu hic bir kapalı alana bile giremiyordum, hatta kendi evimizde bile kalmak istemiyordum, annem babam az cekmedi. Şu son gunlerde annem ile cok kavga ediyorum beni anlamıyor hic. Hep o haklı, guya benim iyiliğimi istiyor ama bana bir kere olsun kızım bile demiyor(sadece o kelimeyi diyemiyor cunku zamanında babaannem ona yapmadığını bırakmamış bana kızım dediği icin). Sanki başkalarının kızlarına daha cok saygılı, onları daha cok seviyor, bana hemen beni cok uzuyorsun diyor derdimi anlatmadığım zaman ama anlatıncada beni anlamıyor, bu seferde benim anlatasım gelmiyor. Hep sizin yuzunuzden uzuntuden bir gun gideceğim diyip duruyor, her şeyde beni sucluyor, beni soğutuyor. Zaten o kadar anne kız ilişkimiz yok! Hatta daha gecen seneye varasıya kadar anneme bir şeyimu anlatamazdım cekinirdim. Bazen sinir krizleri geciriyorum, evde ne varsa kırıyorum beni anlasın diye ama o saniyelik anca sonra yine anlamıyor. Hep başkaları haklı, beni hic haklı gormez. Bugun pskiloğumdan eve donerken kavga ettik ve ben ayrıldım başka bir yere gittim, eve gitmedim. Panik atak hastası olduğum icin bir yerde tıkandım devam yuruyemedim, eve bile gelemedim. Bazen geliyor bana sarılmaya calışıyor, anlat derdini diyor ve ben anlatamıyorum, cunku anlamicak biliyorum ve ben boyle birisiyim derdim var şuanda beni inanılmaz derecede yıpratana ama ben kimseye anlatamıyorum! Psikoloğuma bile anlatamıyorum. Onunlada bugun biraz dalaştım, sanki oda benden bıkmış gibi, kendini duzeltmek icin bir şey yapmıyorsun diyor. Kendisin de biraz egoistlik de var, hep kendisinden bahseder yok bana bu yapılamaz yaptırmamda falan filan. Sosyal medyada hesapları yok, bazen konular acıyorum boyle ayyy iyi ki sosyla medya kullanmıyorum falan filan diyor, ona gore boyle hep bir şeyler başaracaksın hic duramazsın duşemezsin! Kendini yuksekten goruyor, birde annem babam buna her seansta 45 EUR oduyor! Başlarda pek duşundurmuyordu soyledikleri ama sanki artık bana benj ezmeye calışıyormuş gibims geliyor, bugun fena halde nefret ettim ondan!!!!! Hep onun dedikleri doğru!!!! Bilmiyorum annem bir taraftan, psikoloğum bir taraftan ikiside beni anlamıyor. Hatta hic kimse beni anlamıyor. Yaşama sevincim kayboldu resmen!!!! Bir dertleşelim sizlerle, konuşcak kimsem yok....