Ya kısa anlatacağım.
Bana gore bu zamana kadar hicbir şekilde problem değildi.
Taa ki bugun annem konuyu acana kadar.
Ben akrabalarımın hicbiriyle konuşmuyorum ama hicbiriyle. Kuzende dahil. Aşırı geri kafalı,insanlara karışan ve ne soylediğini bilmeyen insanlar. Onların yanında dut yemiş bulbule donuyorum, hicbir şekilde hoşlanmıyorum onlardan. 3 amcam 4 halam var, hicbirinin numarası yoktur bende, ne cocuklarının ne kendilerinin. Sadece bu yıl babamın zorlamasıyla bayramda gittim. Onda da 24 saat bile durmadan geri geldim. Kimsenin elini bile opmedim, babamın yanında biblo gibi oturup evime geri dondum. Şimdi annemde babamda kurban bayramında gitmemi oradaki evle ilgilenmemi falan istiyorlar. Evlerimiz yan yana. Ama istemiyorum ya. Hicbiriyle konuşmak istemiyorum. Annem bunun yanlış olduğunu, ne olursa olsun bir kan bağımızın olduğunu soyluyor. Bilemedim. Annem yuzunden kendimi yalnız hissettim, sanki insan canlısı değilmişim gibi. Ne yapayım kızlar, gideyim mi gitmeyeyim mi? Var mı boyle hic arabalarıyla konuşmayan, muhatap olmayan? Yoksa ben mi anormalim?

Not: onlar aşırı menfaatci insanlar. Zamanında anneme yaptıklarını unutamıyorum. Normalde beni eklerler gorduklerinde konuşurlar ama ben sosyal medyada bile eklemesinler diye engelliyorum, o derece hoşlanmıyorum.