Eski konularımı hatırlayanlar vardır belki. Nişanlım tip 1 diyabet. Yediği ictiği herşey ile şeker olcumleri ve sağlık kontrolleriyle surekli alakadarım. Uzun suredir bu hastalık değil yaşam tarzı ve insanlar buna gore yaşarsa şeker hastası olmayan birinden bile sağlıklı hayatlarına devam edebilirler duşuncesindeyim. Ustelik hasta diye kimseyi terketmek aklımın ucundan dahi gecmez, benim ne olacağım belli mi sonucta iyi gunde kotu gunde diyoruz... Fikrim değişmedi.

Lakin gecen gun nişanlım ile şeker uzerine konuşurken ozellikle kadın hastaların hamilelikte zorlanabileceğini ifade ettim. Ha o zaman şeker hastası karı almamak lazım dedi. Baştan aşağı iğrenc bir cumle. Şaka sandım, uzerine gittim. Ben mantığımla hareket ederim, sen hasta olsan seninle evlenmezdim dedi. Hissettiklerimi anlatamam. Ben onun başına gelebilecek (ayrılsak da umarım gelmez) komplikasyonların hepsini beraber goğuslemeyi goze almıştım. Bu mantık değil ki bu vicdansızlık, kotu kalpli olmak bence.

İcimi dokmek istedim sadece. Kendi ozelimde değil butun insanlık adına kotu hissettim.