Merhaba arkadaşlar, yazmak istedim cunku belki biraz olsun rahatlarım diye.
Ben 2 cocuklu ev hanımı bir bayanım. Eskiden cok neşeli en ufak şeyden mutlu olan biriydim. Şimdi ise ben benlikten cıktım. Hergun ağlama krizlerine giriyorum surekli mutsuzum duşunuyorum ve hic bir beklentim yok hayattan
Cocuklarım biri 3 biri 8 yaşında erkek cocukları. Onları cok seviyorum ama coğu zaman beni cileden cıkarıyorlar ve iyi bir anne olamıyorum. Sabahtan akşama kadar surekli gerginlik hakim evde. Asla benim sozumu dinlemiyorlar. Sabahtan akşama kadar istedikleri şeyi direniyorlar. İstekleri mantıklı değilse yapmıyorum ama onlarda asla susmuyor susmuyor.. Buyuğunu bir kac defa pedagoga goturduk, maddi durumumuz cok elvermedi yarım kaldı. Devlet hastanesine goturduk hiperaktif teşhisi konuldu ilac verdiler. Ama yan etki yaptı bırak tık..
Eşim surekli işte. Eve yatmaya geliyor. Erken gelse de hemen yemek yer yarım saate uyur. Annem babam yanımda ama yaşlılar.
Herşeyi tek başıma yapmaktan hic destek gorememekten yoruldum tukendim bittim artık. Dr git diyeceksiniz biliyorum. Bende karar aldım gideceğim ve gerekirse ilacda kullanacağım...
Cocuklarım Yaramaz olduğundan goruştuğum Bi arkadaşım yok. Bir yere gitsem ağzımdan burnumdan getiriyorlar. Bende gitmemeyi tercih ettim. Ben duzgun yetiştirmeye calıştıkca onlar daha fena oluyor. Cok zor cocuk yetiştirmek cok zor....
Yani bittim arkadaşlar tukendim artık. Bazen o kadar cok olmek istiyorumki anlatamam size..