Kimse bu duruma dusmesin ama vaziyetim bu.
Bekar bir kizim ve duzensiz calisiyorum ne yazik ki bir isim yok.
Maddiyatimiz da sukur iyi aslinda calismasam da olur.
Ama insani cokca kiran insanlar ve annem var.

Yirmi besin ustunde otuzun altinda bir yastayim.
Gecen gun annemin girdigi bir ortamda ki bu cok kez oluyor benim icin biri yok mu artik Iyisi Gelmez demisler.
Isteyen yok mu diyenler
Agir agir laflari anneme soyleyenlerle dolu.
Ne kadar kizsam da annem insanlarin kizlarina ogulllarina karismaz.
Yarasini desmez.
Ama annem insanlarla cok gorusmeyi seven birisi.
Bana soylediklerini kaldiramiyorum ve cok sacma geliyor.
Hayatta hastalik olum var.
Evleneyim butun mesele bu.
Resmen evlensem ama evlendigim kisi kan kustursa umrunda degil.
Ben evden gideyim insanlar laf soylemesin yeter.
Babam oyle degil huzurumuz paramiz var ama annem huzur birakmiyor.
Ne gunah isledim bilmiyorum

Bir de cok agrima giden su ki insanlari kolayca kirip laf soyleyenlerin her seyleri yerinde aileleri huzurlu, kizlari evli ve mutlulular.
Biz cok mu kotuyuz??
Sadece yasayip olmek de bu kadar zor
Insanlarin icinde oyle bir nefret var ki sanki ceza cekmeseler adam oldurucekler o kadar yani...