Merhaba hanımlar daha onceki konularımı bilenler vardır. Maalesef beceremiyorum artık kendi başıma kalmamak icin sokaklarda ayağım parcalanana kadar yurumekten, kafamı yastığa koyduğum anda gelen kalp carpıntılarından yoruldum. Bu sefer de deri hastalığım cıktı saclarım tek tek dokuluyor iki gundur hic uyumadım sindirim sistemim bile calışmaz halde. Fanusun icinde boğuluyormuş gibi hissediyorum hayatımdaki hicbir şeye baplılık hissedemiyorum hicbir şeye tutkuyla yaklaşamıyorum aşağılık biri olarak goruyorum kendimi. Beni seven dostlarım var ne olursa olsun annem ve babam var ama icimdeki o yaşam enerjisi yok. Bahtsız bedeviden farksızım neye elimi atsam kuruttum. İcim acımadan en son ne zaman kahkaha attım hatırlamıyorum bile. Gecmişim yok geleceğim yok sanki. Koksuz dalsız hissediyorum insanlara inancımı kaybettim. Universite sınavına tekrar girdim kendi bolumum tutmadı o yuzden annem izin vermedi gitmeme. Bana cok kotu şeyler yaşatan insanlar oldu sebepsiz yere iftiraya uğradım ,en değer verdiğim insanın olumune tanık oldum, ilk aşkımın hakkımda soylediklerini duydum şuan hepsi cok mutlu. Hatta o kadar mutlular ki bana yaptıkları akıllarına bile gelmiyordur. Ne kadar şey yaşarsam yaşayayım icimdeki saf salaklığı atamadım hamurumda yok. Beni hayata bağlayan hicbir şey yok gulemiyorum bile ve beynim acıyor. Gunah sevap bilmiyorum cok dua ettim ama olmadı..