Benim derdim annemle. Annem olmamış şeyleri olmuş gibi anlatıyor ama hastalık falan değil. Kendi duşuncelerini, soylediklerini sanki ben duşunmuşum, soylemişim gibi anlatıyor. Ve bunu sadece bana yapmıyor babama falan da yapıyor. Mesela ben bir eteğe bakıyordum bana dedi ki fazla kısaymış bacakların cok gorunur ben de ustelemedim etek gercekten kısaydı baya. Bu olayı arkadaşına şoyle anlatıyor bir etek bakıyormuşuz annemde bana bir etek gostermiş sonra ben demişim ki anne o etek cok kısa ben onu giyemem
asla oyle bir şey demedim. Diğer bir ornekte bugun oldu. Ben universite 4. sınıftayım ve bolumumu sevmiyorum en basından beri. Universiteyi kazandığım yıl babama dedim ki bu bolumu okuyacağıma bir sene daha hazırlanayım başka bolume gideyim. Babam bana okuyacaksan oku okumayacaksan okuma dedi ben mecbur kayıt yaptırdım. Bu konu bu şekilde kapanmıştı. Bugun annem kuzenime diyor ki ‘ Biz kızımızın istediği bolumde okumasını soyledik. Hatta ilk senesi bittiğinde babası dedi ki istemiyorsan başka bolume gec hayatını sevmediğin meslekte harcayacağına bir iki yılın gitmiş olur dedi. ’ Ve kesinlikle boyle bi şey de olmadı cunku babam bana oyle dese ben anında bırakırdım okulu.
Bu şekilde yaşadığım bir suru olay var kendi duşuncelerini başkaları duşunup soylemiş gibi anlatıyor, cok sinirim bozuluyor gercekten boyle yapma diyorum umursamıyor bile bıktım bana onerileriniz var mı