*konu canlandırıldığı icin yeni okuyanlar icin duzenleme yapma gereği duydum. eşimle boşanma kararı aldık, su an hala ayni evde yasiyoruz. 1-2 aya kadar ise başlayacağım, sonra durumları toparlayıp anlaşmalı olarak bosanacagiz. yorum yapan herkese tesekkur ederim.


herkese merhaba.
sizlerle paylaşmak istediğim bir şey var. yardımlarınızı ve fikirlerinizi sunarsanız cok sevinirim. uzun olacak muhtemelen o yuzden şimdiden kusura bakmayın.

ben 25 yaşındayım. 2 yıllık evliyim ve 10 aylık bir bebeğim var.

eşimle birazdan bana hak vereceğiniz kadar cok boşanma sebebim var aslında. ama ben yine de doğru olan ne anlamaya calışıyorum. elimden geleni yapmış olmanın vereceği rahatlığı tatmak istiyorum belki de bilemiyorum.

evlendikten sonra eşimde daha once farketmediğim bazı huylarını gormeye başladım. surekli yalan soylemek gibi mesela. aklınıza ne gelirse her konuda. ama ozellikle maddi konularda cok buyuk yanlışlar yaptı kendisi. evlendikten 3 ay sonra hamile kaldım. hamileliğimin 7.ayında eşim işten ayrıldı ben calışmaya devam ediyordum sonra izine ayrıldım.

bu donemlerde eşim cok korkunc birşey yaptı ve takılarımı benden habersiz bir arkadaşına goturduğunu oğrendim. arkadaşına borc olarak verdiğini geri alacağını soyledi bana ben de merhametine, kiyamamasina bağlayıp affettim kendisini. tabi 8 bucuk aylık hamile olmam da etkiledi bu kararımı.

zaman gecti bilezikler hala ortada yok, eşim işsiz. ben doğum yaptım, annemi kaybettim cok zor gunler geciriyorum. kayınvalidem bir mecburiyetten oturu memleketine gidiyor senede 4-5 ay ve cocuğuma bakacak kimse yok. bakıcı bulmaya hem maddi durum elvermiyor hem de zor durumdayız ve borclarım var bir suru.. işe başlar başlamaz zaten borclara gidecek tum odemeler bakıcıya yine para yok.. annem de yok. evdeyim, ucretsiz izindeyim şuanda da hala.

biraz zaman geciyor ben borc-harc idare etmeye calışıyorum. bir işe girdi eşim, ama maaş alamıyor. yani bana oyle soyluyor. evdeki bilgisayar is yerine gidiyor, isini kolaylaştırsın diye. ama geri gelmiyor.(!) evde duran alyansim kayboluyor ortadan, tektasim da kayboluyor ayni şekilde. zaman geciyor ben arıyorum her yerde ama yok. eşim geliyor, daha once yuzlerce kez baktigim cekmecede buluyor tektasimi. ama alyans yok, gelmiyor. (!)

biraz daha zaman geciyor, bi aile dostumuzdan eşimin ailemdeki butun erkeklerden borc istediğini, bazılarından aldığını, bazılarını odeyip bazılarını odemediğini oğreniyorum. burada ipler koptu tabii. cunku ben eve ekmek alamadigimda bile, cocuğa bez alamadigimda bile ailemden kimseye en ufak şey yansıtmıyorum, borc istemiyorum. kardeşimden bile, uzulmesin durumumuza diye. aynı gunlerde ne hikmetse kayinbabamin banka hesabında para eksildigini farkediyor kaynım ve kayinbabam.(!) tabii isler acığa cıkıyor artık. eşim benimle evlenmeden cok once kumar oynadığını, o zamandan borcları olduğunu ve onlari kapatmaya calışırken iyice battığını soyluyor. ben boşanmaya karar veriyorum ama ne yapacağıma dair bir fikrim yok kucucuk bir bebekle. kendime guvenemiyorum cunku annem yok... babam zaten yok gibi. ailesinin ısrarıyla bir sans daha vermeye karar verdim sonunda. babası butun borclarını kapatacağını soyledi coğunu da kapattı kredi filan cekti adam. artık kumar oynamadığını soyledi ozurler diledi yeminler etti eşim. bebeğimin hatırına affetmeye calıştım.

ama affedemiyorum. hala ufak tefek yalanlarini yakaliyorum, hala bana anlatmıyor hicbir şeyini.
maddi sıkıntımız hic bitmiyor. hali hazırda şuan hala kayinbabam ve kardeşimin destekleriyle cocuğa bez alabiliyoruz. yine işsiz cunku ve aylardır evde oturuyor. maddi olarak sıkıntı cekmek bana zor gelmiyor, bekarken de cok cektim. calışır oderiz yaparız diyorum onlar onemli değil. ama bana yalan soylenmesine, aptal yerine konulmaya tahammul edemiyorum. asla cekmem, kabullenmem diye ettiğim buyuk buyuk lafları yutuyorum simdi. hakaret, kufur, hem duygusal hem fiziksel şiddet bini bir para. ama ben de ayni şekilde karsilik verdiğim icin onları duşunmuyorum bile. butun bunlara nasıl katlandığıma inanamiyorum ben de ama cocuğum icin katlanıyorum. onun duzeni bozulmasın, mutsuz olmasın diye. alışır elbet ama nasıl yapacağım, tek başıma nasıl buyuteceğim bilmiyorum. ileride bana kızar mı, mutsuz biri mi olur bilemiyorum. ben de boşanmış bir anne babanın cocuğuyum ama ben genc kızdım neredeyse onlar bosandiklarinda ve annemin en buyuk destekcisiydim. cunku babam da eşime cok benziyordu.

butun bunları bana başka biri soylemiş anlatmış olsa hemen boşan deli misin ne cekiyorsun derdim. ama yaşarken oyle olmuyormuş oğrendim en acı şekilde. evlenir evlenmez neden cocuk yaptın diyenler olacaktır. sağlık sorunlarım vardı ve yuksek ihtimalle cocuğumun olmayabileceğini soyleyen doktorlarin yonlendirmesiyle hamile kaldım hemen. bunda da bir hayır vardır diyorum simdi.

kendimi duşunuyorum, hatalarımı duşunuyorum. benim de hatalarım vardır elbette. cok kontrol delisi bir insanım onu biliyorum. borc harc olaylarını hic sevmem. diyorum ki belki benden gizlemeleri o yuzden ama butun bunlar yaptığı hataları geri cevirmiyor malesef. beni sevdiğini biliyorum. ama ozguveni yok sanırım ve belki cok para kazanarak daha guclu olacağını zannetti bilmiyorum. herhangi bir sıkıntısı olmadı hicbir zaman. dugunumuzu, evimizi, altinlarimizi hepsini kayinbabam yapti zaten. eşimin tek yapması gereken evi gecindirmekti. yani desem ki cok beklentiye girdim, tatiller istedim kıyafet ayakkabı ama oyle biri değilim. evlendik sadece balayına gittik onu da ben odedim. durduk yere niye kumar oynar ki bir insan? anlayamıyorum.
artık kumar oynamadığıni biliyorum bu arada. bu olaylardan sonra yakaladigim yalanlar farkli seyler. olmuyor işte, bir turlu guvenemiyorum. sevgi saygı zaten kalmadı. tamamen tahammulsuzlestik birbirimize. hayatımı boyle biriyle gecirmek istemiyorum. ama cocuğumun da mutlu ve normal bir yuvada buyumesi en cok istediğim şeydi. o yuzden bir turlu adım atamıyorum.

bundan sonrası nasıl olacak bilmiyorum. sırtımı dayayabilecegim sadece 20 yaşında erkek kardeşim var. en azından duzenimi kurana kadar yardımcı olabileceğini biliyorum. devlet memuruyum, mesleğim var. cocuğuma kim bakacak bilmiyorum, kayinvalidem bakacaktı normalde. boşanırsak nasıl olacak bilmiyorum.

duzeleceğini bilsem maddi sıkıntıya da, kendi mutsuzluguma da raziyim. cocuğum icin katlanirim. ama eğer duzelmezse ilerisi kızım icin daha zor.
kayinvalidem ve kayinbabami cok seviyorum kendi anne babam gibi. yakın oturuyoruz ve onlar da torunlarina cok duşkunler. onları torunlarindan kızımı da onlardan mahrum bırakmak da cok zor geliyor.

cok detay verdim galiba cok uzun anlattım kusuruma bakmayın. gecenin 3 unde bunları yazacak kadar dolmuşum işte. gerisini siz tahmin edin. tek başına cocuk buyutmek cok buyuyor gozumde. başından bu tip durumlar gecenlerin yardımını istiyorum ozellikle.

şimdiden cok teşekkur ederim hepinize.