Kardeşim (15) olacak cocuğa mutfağın perdesini cek, yemeğini de bitir diye bağırdım.
Odama geldi. Kardeşine karışma diye kac defa diyeceğim. Kardeşine karışma. Odanda ne yapıyorsan yap. Dışarıya cıkıp da fitne cıkartma dedi.
Ailenin huzurunu bozuyormuşum. Annemin bu hale gelmesinin sebebi benmişim. İyice tuhaflaşmış benim yuzumden kadın.
Ben de tek benim yuzumden mi dedim.
Evet senin yuzunden dedi.
Sonra kapıyı kapatmaya calıştım. İtti kapıyı. Sakalını bir tuhaf kesmiş. Onu eleştirdim. Sen de aynaya bir bak dedi, ben de seni eleştireyim iyice genişledin dedi eliyle gosterip. Ben de ben kilo vermeye calışıyorum ve veriyorum da dedim. O da gulerek sen oyle zannet vermiyorsun dedi.
Sonra ne konuştuk hatırlamıyorum seni duvara yapıştırırıma geldi konu. Ben de sonucuna da katlanırsın polisi ararım dedim. O da sonuca katlanmak pahasına seni duvara yapıştırırım dedi. Sonra ben de oturdum bir şey demedim daha telefonla ilgilendim gitsin diye bekledim. Gitti, kapıyı kapattım.
Sonra iceride bağırış cağırış koptu. Kapıyı actı gerizek*lı, her şey senin yuzunden oluyor. Butun gun telefonunla ilgileniyorsun, odandan cıkıp bir iş yapmıyorsun falan filan dedi. Ki yaparım her şeyi de. Bu kapı acık kalacak dedi gitti. Neyden sonra kapattım.
Sonra benim şarj aletini kardeş almış. Baktım ucu bukuk duruyor aldım elinden. O da koruyucularına koştu. Babası geldi şarj aletlerinin birini alayım dedi. Ben de birini verdim. Diğerini alayım dedi markalarına bakıyor aklınca bana laf sokacak. Elinden aldığım icin, bu senin değil kendininkini kullan dedi. Ben de sizin de değil o zaman siz de kullanmayın dedim. O da dediği lafı aynen tekrar etti. Bu kapı acık kalacak dedi. Ben de niyeymiş dedim. Sonra yeter ki gitsin diye tamam falan dedim. Daha kapıdan bana bakıyor. Ben de Allahım ya hala bakıyor nefret ettim dedim. Geldi yine dayakla ilgili bir şeyler dedi ben de dov falan dedim. Durdu yok seni dovmeyeceğim dedi. Ben de senden nefret ettim seni Allaha havale ediyorum dilerim Allahtan hayatın boyunca gun yuzu gorme hep cile cek cileler peşini bırakmasın falan gibi beddualar etti ağlamaklı. Bitti artık evladım değilsin dedi. Ben de sen zaten bende o ilk dayaktan sonra bittin dedim. 22 yaşındayım 19 yaşıma girdiğim gun doğum gunumde dovmuştu beni. Ondan once bir oyuncakla kolum kan toplayana kadar aynı yere vurmuştu. Psikolojik şiddetleri daha fazladır ama. Ne zamandır bana kızım demiyor adımla hitap ediyor. Sayesinde adımdan nefret ettim. Ben kucukken eskiden beni savunurdu. Sonra annem gibi oğlunu savunmaya başladı. Yediğim dayakların hepsi de annemin doldurmaları yuzunden. Sayelerinde psikolojim mahvoldu. Hic tasarruf yapma gereği duymazlar ama bende tuhaf bir şekilde tasarruf yapma gereksinimi ortaya cıktı. Limona ketcap mayoneze pilava kadar duştum onceki konumu okuyanlar bilirler. Bir bakışı var adamın bir konuşması var sakin sakin ama psikolojisi bozuk gibi artık tuylerim urperiyor gozum seyiriyor. O kadar duşuncesizler ki her şeyi ben duşunuyorum evin tasarrufunu falanı filanı. Ailecek hicbir şey yapmayız pikniğe bile hic gitmedik
Tek bildiği memleketine gitmek. Kendi kendine alışveriş yapmak. Varyemez ailesiyiz resmen. Maaşı cok yuksek eve eşya almak istemezler. Oğluna her gun 10 ar 15 er lira verir. Bana vermez neden cunku annemin dolduruşu yuzunden. Kavga sırasında buna bir daha harclık verme demesi yuzunden. O verdigi paraları da biriktiriyordum zaten. En son ne zaman kendime bir şey aldım hatırlamam o kadar uzun zaman oldu cunku. Parasını da yemem yani. Ne getirirse onu yerim oyle. O kadar bıktım ki evde kurban icin aldığı bıcakla bileğimi kesmek geldi icimden. Gecenlerde de o kadar ustume geldi ki yine beni sucladı yalnızlaştırdı o gidince az daha aşağıya atlayacaktım. O konuda da korkağım işte. Bir de gunah boyutu var sanki gunahsızmışım gibi. İcimde aklımı kemireceğine duşunceler, buraya yazdım.