Derdime tam manasiyla bir derman arayisinda degilim ama kimseye anlatamiyorum, sizinle paylasmak istedim ben de. En azindan birilerinin bana 'haklisin' demesine ihtiyacim var.
Bir yili doldurmayan bir evliligim var. Eşimi cok seviyorum. Kalbini seviyorum oncelikle, merhametini, dusuncelerini. Aksini dusundurecek hicbir sey olmadi simdiye dek. Ama ailesi... Kizlar uzaktan bakan bir insana kendilerini melek gibi gosteriyorlar adeta. Ben de oyle gormustum yalan yok. Bu insanlarin kime ne zararı olabilir diyordum. Ama oyle olmadi.
Eșimin bekarliginda babasiyla yaptigi bir yatırım var. Ortak diyelim ama kim ne kadar katti vs belli bile degil, eşimin uzerine. Babasi su anda ev alma derdinde kendine. Ve eşimin fikrini bile almadan o yatirimi zararına da olsa satıp kendi evine katmaya calisiyor.
Cildiriyorum kizlar. Evet benim bir katkim olmadi, bekarliginda olmus bitmis bir sey bu yatırım ama bizi salak yerine koymalarini kabullenemiyorum. Eşim cok itiraz etmiș, dinlememis. Soyledigine gore kusecek duruma gelmis vs ve eşim de bir sey diyememis babasi oldugu icin. O ev bizim uzerimize olacak su anda. Ama eşimin 2 kardeşi daha var ve bizim uzerimize olsa dahi eninde sonunda bolunecek. Eşimin yatirimi cok daha degerlenebilecek bir şey iken, bu ev sacma sapan bir yerde ve degerlenmesi mumkun bile degil.
Dunden beri eşimle konusuyoruz. Bana sonuna kadar hak veriyor. Bir daha tobe asla ortak bir is yapmam, akillandim, mesafe koyacagim diyor. Ama icim sogumuyor benim. O insanlarin fesatligini kabullenemiyorum.
Kizlar Allah șahit, arayim diyorum hÂl hatir sorayim. Yapamiyorum. Icimden gelmiyor. Anne baba diyemiyorum icten. Oyle sogudum ki ve bu ilk vukuatlari degil.( Altimizdaki arabayı almaktan, dugundeki bileziklerimi istemeye kadar) Nolur bana teselli olun. Sirf eşim icin bir seylere sabrediyorum ama dahasi olmuyor. Yuzum gulmuyor o insanlara. Ne yapabilirim...