Arkadaşlar 27 yaşıma gireceğim. Bu sene acayip bir kasvet coktu uzerime. Mezun olalı 3 sene oldu atanamadım, iyi bir iş bulamadım. Ailemle yaşıyorum maddi sıkıntım cok fazla yok ama cok fazla boşlukta hissediyorum kendimi. Ne yapacağım, ne olcak, hayatım nasıl surecek diye endişelere kapıldım bu sene. Duzeni seviyorum, cocukları seviyorum ama cocuğum olmayacakmış gibi hissediyorum. Sanki tum hayatım boyunca şuanki gibi yerimde kalacakmışım gibi hissediyorum. Herkes bir şekilde bir şeyler yapıyor. Evlenen, cocuğu olan, iş e giren, farklı idealler peşinde koşan. Ha bir de mutlu evli cocuklu insanları gorunce cok fazla ozeniyorum ben hic oyle olamayacak ışın gibi hissediyorum. Benim uzerimde sanki olu toprağı var. İşim olmadan bir şey de yapasım gelmiyor, maddi sıkıntım yok ama oyle aşırı gezeyim tozayım şehir şehir ulke ulke, istediğim şeyleri yapayım diyeceğim kadar da değil.
3 yıldır birlikte olduğum bir erkek arkadaşım var. Elime işimi almadan evlenmek istemiyorum. Ailesi muhafazakar ve ben korkuyorum evlenip yapamamaktan, pişman olmaktan. O kadar kotu olaylar goruyoruz ki ortalık mutsuz evlilikler ile dolu. Ve ben baba evinde sıkıntı yaşamadan buyudum, el bebek gul bebek deyimi var ya o şekilde. O yuzden evlilikten de korkuyorum, kotu zamanlar olursa kaldıramamaktan korkuyorum. Ailesinin bana ilerleyen zamanlarda karışmasından, hic istemediğin şeyleri yaşamaktan korkuyorum. Oturup evlilikle ilgili o kadar kotu senaryolar kuruyorum ki evliliğe dair zerre hevesim kalmıyor. Şuan zaten tamamen rafa kaldırdım evlilik olayını da. Ama boşlukta gibi hissediyorum surekli duşunuyorum boyle mi surecek boyle mi kalacağım ne olacak ne bitecek nasıl yoluna girecek Bi şeyler. Kafam allak bullak ve cok mutsuz hissediyorum.
Bazen diyorum ki belki bu ilişki yuzunden boyleyimdir, niye kotu senaryolar kuruyorum ki hislerim mi doğru ondan mı diyorum. Ama Bi taraftan da bir daha onun gibi biri karşıma ya cıkmazsa pişman olursam diye vazgecemiyorum. Cok sevip cok değer veriyor bana, ustume titriyor, yuzum gulsun diye elinden gelen her şeyi tum fedakarlıkları yapmaya calışıyor. Artık birbirine o şekilde sevgi emek veren insanlar yok diyorum.
Ama ailesi, yetiştiği ortam kafamı cok karıştırıyor. Ailelerine başı acık kadın yok, calışan kadın yok vs vs.
Benim ki genel bir depresyon sanırım. Aynı durumu yaşayan var mı, onerileriniz varsa alırım. Şimdiden cok teşekkur ederim.