Herkese merhaba,
Konuyu acmadan once eski tum konularımı okudum. Ne guzel heycanlı zamanlarım varmış, gerci sonucunda bişey olmamış ama yine de mutlu gunler yaşamışım.
Uzun zamandır icimde bastırmaya calıştığım duygularım var. Şu an bu yazıyı işyerimde ağlayarak yazıyorum. Hassas bi donemdeyim sanırım, hic bu kadar gucsuz hissetmemiştim kendimi. Ama ben artık sabahları heycanlumutlulukla kalkmıyorum. Hic bir şeye karşı bi isteğim yok. Ne iş konusunda bi başarı yakalayabildim ne aşk.
Eski işyerimde cok buyuk haksızlıklar gordum, arkadaş kazığı yedim hem de iki kere. Cok cabuk insanlara guvenip onları icime alıyorum, kotuluk beklemiyorum. Bu huyum yuzunden defalarca kez uzuldum, hayal kırıklığına uğradım.
Beni mutlu eden hicbir şey yok. Bi 10 yıl sonrasını merak etmiyorum, heycanlanmıyorum. Evlenirimcocuk sahibi olurum gibi bir hayalim yok. Biliyorum cunku onu da beceremem. İlk evliliğimi beceremediğim gibi. Girdiğim sınavları kazanamadıgım gibi..
sadeceailemi duşunuyorum. Onları mahveder bu durum.belki de kendilerini suclarlar, hep neden ararlar nedenyaptı diye. Ama inanın sabah uyandıgımda ilk aklıma gelen olmek oluyor. Eskiden yaptıgımda beni mutlu eden şeyler artık eskisi gibi mutlu etmiyor beni.
Şuan duşunuyorum neye sahip olsamhayatım değişir ve eski mutluluguma sahip olurum diye, kocaman bir hicbirşey!
Psikologa git diyeceksiniz biliyorum, onların hic yardımı olmuyor, hayatımdaki butun olumsuzlukları sihirli değneğiyle dokunup değiştiremeyeceklerine gore boşuna gitmiş olurum. Sadece o anlık cesaretimin gelmesini bekliyorum. Buraya neden yazdım onu da bilmiyorum, kimseye anlatamadıgım icin sanırım. Ama icimde artık hic istek yok, hicbişeye karşı. İlaclarla uyuşup robot gibi de yaşamak istemiyorum. Keşke bu kadar korkmasam, canımın yanacağını duşunmeden o bikac dakikalık cesareti yakalayabilsem..