Odaya kapandım ağlamam gecti, yazıyorum.
Alınan herkesten peşin peşin ozur dilerim, ama ben de bi ic dokeyim yani, şiştim.

Bebe 27 aylık.
Normalde kendimi pek sorgulamam, en azından alenen sorgulamam ama gidip cocuğun yuzune neden diye bağıramadığıma gore oturdum kendimi sorguluyorum.
Yani yetiştireceğimiz bir bebe, onu da beceremiyoruz.
İlgisiz ebeveyn değiliz, guya az cok da anlıyoruz ama siz deyin fıtrat, beriki desin normal, oteki desin eksik bir şeyler var, ben diyeyim beceremedik.

Cocuğun ağlamasını da, inadını da normal gorurum, zaten mumkun mertebe inatlaşmam.
Ama bu kadar inatlaşmamama rağmen bu tutturmalar cinnet noktasına goturup getiriyor beni.
Dışarı cıkmamız bağıra cağıra, dışarda gezmemiz bağıra cağıra, eve girmemiz zaten bağıra cağıra.
Tabii benim tepeden tırnağa hazırlanıp geri soyunmuşluğum da cok, cunku evet benim gucum cocuğu giydirip dışarı cıkarmaya yetmiyor, cunku kedi sevelim diye ağlayan bebe ben giyinirken fikir değiştirmiş oluyor.

Neyse bunlar normal.
Tek başımayken ettiği tum eziyetlere(eziyet mi dedi o?) amenna, o an gerilirim gecer.
Ama insan icinde ben de insanlıktan cıkıyorum.

Bugun annemlerde kuzenleriyle guzel guzel oynarken doğal olarak birsure sonra işler sarpa sardı.
Saatlerce ona ağladı, buna ağladı.
Neyse.
Bi ara baktım elinde telefon, gormezden geldim.
Sonra bi ara tekrar gordum kapattım.
O kadar saldırdı ki etrafa, acmalarına ses etmedim, yan odada da bebek uyuyor.
Sonra tekrar cocuk kavgası, telefonu aldım kapattım asıl kriz geldi.
Bu arada bebek uyanacak diye ben gerim gerim gerildim.
Bir taraftan tutturan cocuğa tahammul zor, kendi ailem de olsa rahatsız ediyoruz diye gerildim, kucağımda tutamıyorum, bıraksam yer cucesi gidip 5 yaşındaki kuzenini tırmalıyor.

Buna mı ağladım, evet buna ağladım.
Elinde telefon gordum diye sinirlendim, sonra tutturmasını yonetemedim diye sinirlendim.
Etrafımızda gozlem yapacak kadar cocuk var, bu kadar tutturan az gordum diye sinirlendim, demek ki bir yerde hata yapıyoruz.

Ben ne kadar bilincli davranmaya calışırsam calışayım bak ama şu konuda da şoyle rahatız dediğim bir şey yok.
Ohh gelsin kınamalar.
"Aaa ama bu hic soz dinlemiyor?"
E 27 aylık? Demeyeceğim artık bunu. Aman kimseye bir şey gosterdiğim de yok ama icten ice yara olmuş demek ki ağlıyorum işte.

Ben evetin ve hayırın sınırlarını bilmiyorum herhalde.
Bu gece fıtrat deyip gecmeyeceğim, bu gece kendimi yiyeceğim.

Ozet isteyen olursa: Evde sallamadığım tutturmalarını kalabalık ortamlarda yonetemiyorum. Bu kadar.