22 yaş bitti 23e geldi cattı ama hicbir doğumgunumde bu kadar mutsuz umutsuz olmamıştım.
2018de mezun oldum, 1 sene master yaptım şimdi teze gectim. Atanamadım, bu seneki sınavda da olmayacak okul yuzunden calışamadım. 1 senemi daha yaktığıma pişmanım ama olan oldu artık diyorum.

O kadar canım sıkkın ki akrabalar artık bana atama sormasınlar diye duğunlere kutlamalara katılmıyorum. Hic hayatında biri yok mu, atama durumlari ne oldu. Bana benim bile cevabını bilmediğim sorular soruyorlar.

Aileme yukmuşum gibi hissediyorum. Cok şukur problem etmiyorlar calış falan diyen yok ama benim ağrıma gidiyor. Calışmadım sucluyum. Kendime oyle kızıyorum ki.

Artık 23 yaşındayım ve hayatımda hicbir şey tamam değil. Cırpınıp duruyorum sanki. Yaşıtlarım gibi gezme tozmam yok cunku ekonomik ozgurluğum yok. Hayatımda biri yok, işim yok. Eskiden kafamın calıştığına inanirdim artık ona da inanmıyorum. Gunlerce evdeyim kendimi eve kapattım. Lisede durumu benden kotu olup ders calıştırdığım arkadaşlarım şu anda iş sahibi(tabiki de olsunlar orası ayrı) ama ben işsizim. Ağrıma gidiyor.

Belki de size cok basit gelecek, bu mu derdin diyeceksiniz. En guzel yaşlarım hic olmuş gibi hissediyorum bazen ağlama krizlerine giriyorum. Kendimi başarısız goruyorum. Yeniden 18 19 20 olmak istiyorum eski fotoğraflarıma bakıp uzuluyorum ne kadar mutluymuşum diyorum. Ozluyorum daha 3 5 sene oncesini ozluyorum.

Hayatımda hep işsiz kalacakmışım gibi hissediyorum. Hatta vucudumda bi rahatsızlık cıktı psikolojik sebebi "bir şeylere gec kalma korkusu, gekecekten kaygı duyma, zamanla yarışma" imiş cok şaşırmıştım.

2020 icin calışmam lazım ama sanki yine uzerimde olu toprağı var.

Insanlar seviliyor seviyor ben de istiyorum evlenmek de istiyorum. Tabi ki onceliğim iş ve atanmak ama evlenmek de istiyorum. Kimine gore erken gelebilir ama ben reşitim ve bunu da istiyorum. Sanki zaman hep aleyhime işliyor. Derdimin cozumu yine bende biliyorum oyle ic doktum. Size sacma gelmiş olabilir ama polemik yapmayalım olur mu..