Merhaba ablalarım,
Uzun zamandır ne yapacağımı bilmez haldeyim, kendime care arayıp bulamıyorum, dayanamıyorum artık.
Ben 18 yaşındayım. Doğu anadolu da bir şehirde oturuyorum. Doğma buyume buradayız. Babamın işi burda. Nasıl anlatacağımı bilmiyorum.
Ortaokuldan beri ailemle aram hic iyi olmadı cunku fikirlerimiz hep catıştı. Ben evin en buyuk cocuğuyum, kardeşlerim var. Sorun şu ki, ailemin maddi durumu iyi ama hicbir şekilde bana ne para veriliyor ne de kıyafet gibi hicbir ihtiyacım karşılanmıyor. (Ailem erkek cocuklarına onem veriyor. )

Derdim size kucuk gelebilir ama oyle değil. Ailem susu, gosterişi falan sever ve kendisine de kıymet verir fazlaca. Annem, babam, erkek kardeşlerim hep en iyi markalardan giyer, her ihtiyacları fazlaca karşılanır, istedikleri hep olur. Ama beni kimse duşunmez. Durumumu biraz daha acmam gerekirse ailem bana lisedeyken ornek veriyorum okulumda 100 TL ise yemek parası onu verirdi yemek yemem icin sonra bana hic para verilmedi hicbir ihtiyacım sorulmazdi. Ortaokuldan sonra bedenen buyumedim ve Ortaokuldan kalan kıyafetlerimi giyiyorum hala bundan utanıyorum. Liseye gectiğimden yeni bir şey asla alınmadı bana. Spor ayakkabım, montum hep cok eski. Pantolonlarım, tişortlerim hep 13 14 yaşındaki birinin giyeceği şeyler cocukca.

Ve ben bu şekilde yıllardır yaşıyorum. Sacım kıvırcık ve kabarıyor, bunu duzeltmem icin kremler, spreyler falan gerekiyor ama yok. Utanarak soyluyorum bunları kac yıldır kimseye acamıyorum ama icimde tuttukca hasta oluyorum. Param olmadığı icin ped alamıyorum, ağda malzemem olmadığı icin evde kullanılmamış traş bıcağı bulup tuylerimi bu şekilde temizlemek zorunda kalıyorum. Beni yanlış anlamayin, demek istediğim şımarık bir kız olup luks şeyler giyip gezmek değil. Ama kuafore gidemediğim icin kaşlarımı yeni yeni evde almaya başladım ama cımbızım bile yok. Hayatımda hic makyaj malzemem, parfumum, deodorantim olmadı. Sutyenim bile olmadığı icin cocukların ilk zamanlar kullandığı alıştırmalıklardan kullanıyorum. Kıyafetlerim yeni universiteye başlayacak bir insanın giyebilecegi şeyler değil.
Ve ailem fakir değil. Dediğim gibi durumumuz iyidir ama bu bir tek bende oluyor. Liseye yeni gecen erkek kardeşime gercekten son model akıllı telefon alındı ve bana da annemin eski telefonu verildi. Ben parayı carcur etmek isteyen birisi hic olmadım.Universite sınavında 24 bin yaptım. Hep şehir dışında okumak istemiştim. Ama para gondermeyeceklerini soylediler. Bende mecbur sıralaması bana gore cok duşuk kalan sehrimdeki hukuk fakultesini tek tercih yaptım. (Ben hep psikoloji okumak istemiştim ama ailem hukuk icin baskı yaptı ona da boyun eğmek zorunda kaldım.)

Lisedeki yasamimdan bahsetmem gerekirse param olmadığı icin arkadaşlarımla bir yere hic cıkamadım, sınıf etkinliklerinin hicbirine katılamadım hep asosyal olmak zorunda kaldım, bakımıma hic dikkat edemediğim icin (en basitinden saclarım hep kabarık olduğu icin 4 sene boyunca hep sacım toplu gittim okula) bir ilgi gormedim. Kız arkadaşlarım benden uzaklaştı cunku her şeye bir bahane gosteriyorum. Dışarıya cıkamam cunku ders calışmam lazım, buraya gelemem cunku misafir var gibi. Kep atma torenime bile gidemedim cunku giyecek bir şeyim yoktu. Bunlar lise hayatım boyunca o kadar canımı sıktı ki, midem de reflu oluştu, stresten midem şişmeye başladı vucudumda da dokuntuler oluşmaya başladı. Doktora gidince adına gul hastalığı dedi ve stres kaynaklı olduğunu soyledi. Saclarımin arası obek obek dokulmeye başladı. Bunlar o kadar canımı acıtıyor ki.

Ailemden asla para isteyemiyorum cunku babam hep evde kufur ediyor bağırıyor cağırıyor. Annem ve kardeşim buna alışkın ne kadar babam kotuluk etse de onlar duymamazliga verip kendi istediklerini kavgayla yaptırıyorlar. 2 sene once babam annem ve kardeşlerim tatile bile gittiler beni goturmediler cok para tutuyormuş ben evde yalnız kaldım. Onlar hep boyle bir yerlere gidiyorlar ben cok uzun senelerdir bulunduğum şehirden disariya cıkmayı bırakın evden cıkamıyorum. Sabahtan akşama kadar evde pijamayla oturuyorum vakit gecsin diye bir şeyler okuyorum, hic arkadaşım yok. Cok utangac birisiyim, kimseyle konuşamıyorum goz teması kuramıyorum hemen kızarıyorum konuşurken dilim surcuyor. Surekli evde ağlıyorum. Bazen ben mi cok fazla şey istiyorum diye duşunuyorum ama yaşıtlarimi gordukce kahrolasım geliyor. 18 yaşındayım şu ana kadar isteyerek giydiğim bir kıyafetim, bir ojem, bir rujum, bir ayakkabım hicbir şeyim olmadı. Kontorum bile olmuyor hicbir zaman.1 ay sonra universite başlayacak ne yapacağımı bilmiyorum. Kendimi cok kotu hissediyorum. Evden dışarıya cıkamıyorum cok iğrenc hissediyorum. Bunların hicbirini yıllarca kimseye anlatmadım ben ve artık dayanamıyorum gercekten, kendimi cok değersiz hissediyorum. Ne yapabilirim nasıl durumum duzelebilir? Psikolojim hic iyi değil lutfen bana akıl verin.