Normalde cok sessiz sakin biriydim. Hicbir şeye sinirlenmezdim. Ama şimdi ofke patlamaları yaşıyorum.
Benim kucuk kızım bebekken normaldi. Uyuması gereken zamanda uyurdu, emerdi, hic zorlanmadım desem yeridir. Taki istanbula gidip gelene kadar. Sonrasında kızım resmen cıldırdı. Saatlerce ağlamaya ve hic uyumamaya başladı. Ona bile şikayet ederken şimdi daha beter oldu. 15 gun icinde hem surundu hem yuvarlandı hem emekledi hem de tutunarak yurumeye başladı. Ben tam adapte olamadım bu duruma. Gucum yetmiyor artık 9 aylık bebeğe.
Az once mama yedirmeye calışıyorum. Bir yandan kaşığı cekiyor bir yandan mama tabağını tekmeliyor bir yandan da kendini kucağımdan atmaya calışıyor. Ki tutamadım kucağımdan yere duştu. Sonra altını pisletmişti, pişmesin yıkayayım dedim resmen sebepsiz yere cırpınmaya başladı. ( su sıcaklığı gayet normaldi) kucağımdan inmeye calışıyor. o arada poposunun kenarını iki kere musluğa carptı ve morardı. Yarım yamalak yıkadım. Altını bağlamaya calışıyorum nasıl cığlık atıyor, donup kacmaya calışıyor. Zar zor bağladım, uyutayım dedim surekli kasılma halinde ve tekmeliyor. Ayaklarım koptu resmen. Sinirden kendimi tokatlamaya başladım. Sonunda uyudu ama ben kendimi savaştan cıkmış gibi hissediyorum. Kucucuk bebeğine gucu yetmeyen caresiz bir anne gibi hissediyorum. Biz ne yapalım diyeceksiniz belki ama birilerine anlatmaya ihtiyacım vardı, sadece anlatmak istedim.