Hepinize Merhaba

Daha once yazdığım gibi 25 Ekim perşembe gunu oğluma kavuştum. :dance:

Birgun oncesinde heyecan mı korku mu anlayamadığım yoğun duygular icerisindeydim. O gece sabaha kadar uyumadım eşim de benim gibiydi ama bana daha fazla strese girmeyeyim diye belli etmiyordu. Ameliyat sabah 8 de yapılacağından saat 7 de hastane olmalıydık. Saat 6 da uyandık. Daha doğrusu uyanmadık yataktan cıktık. Hastane cantamız, bebek şekerimiz, oda suslerimiz, Efenin oto koltuğu ve biz kapıda hazırdık.Hastaneye vardığımızda heyecanımız ikiye katlandı sanki. Odamıza cıktık Ameliyat icin hazırlıklar yapıldı, kayınvalidem , kayınpederim, ablam ve eniştem de yanımdaydı. Bu arada doğum fotoğrafcımızda bizimle birlikte hazırdı. Hamileliğimin son dakikalarını cekti. Doktorumun ziyaretinden sonra ameliyathaneye doğru yola cıktık. Eşim ve fotoğrafcımda benimle ameliyata gireceğinden onlarda yanımdaydı. Once beni aldılar. Epidural icin hazırlıklar yapıldı. Once belimi uyuşturmak icin bir iğne yapıldı daha sonra asıl epidural iğnesi vuruldu. 15 dakika kadar beklendi ama bende uyuşma olmadı. İkinci doz uyuşturucu vuruldu 15 dakika daha beklendi belden aşağım yine uyuşmadı. Anestezi uzmanı genel olarak uyutalım dediyse de doktorum bebeğimin doğumuna şahit olmayı ne kadar istediğimi bildiğinden bir daha iğne olmamı istedi ve ucuncu kez uyuşturucu verildi. 15 dakika daha bekledik bu arada bendeki heyecan yerini daha cok korkuya bıraktı. Sonunda saat tam dokuzda bana soylemeden genel anestezi icin narkozu vermişler. Uyandığımda uyanma odasındaydım. Herşey olup bitmişti ve ben cok istediğim halde bebeğimin doğumuna şahit olamamıştım. Neyseki eşim yanımdaydı ve an ve an şahit olmuştu. Uyandıktan sonra odama cıkarıldım. Ameliyat bekleme fasılları nedeni ile uzun surduğunden herkes cok telaşlanmış.Aradan biraz zaman gecince bebeğimi dokuz aydır karnımda yanımda taşıdığım prensimi yanıma getirdiler. İşte o an dunyam tamamen değişti. Etrafımdaki herşey yok oldu sanki. Pembe beyaz gri gozleri ile cin gibi etrefına bakan mis gibi kokan oğlumu kucağıma verdiler. Herhalde o an icimden bir dakikada binlerce kez Allahım bu mukemmel şey benimmi diye sormuşumdur. Allaha cok şukur sağlıklıydı. Hastanedeki iki gunden sonra beraber evimize geldik. İki kişi olarak cıktığımız evimize uc kişi olarak geri donduk. Bu duygu dunyanın en guzel en yuce duygusuymuş.Geceleri biraz uykusuz kalıyorum ama olsun onun icin değer. Onu kucağıma, almak emzirmek,kokusunu icime cekmek, uyurken izlemek tarif edilemez bir şey. İzlerken kendimi tutamayıp surekli ağlıyorum. İşte benim doğum hikayem de bu kızlar. Şimdi bize bu kadar mukemmel bir şeye sahip olmanın gercekten sabır ve emek gerektirdiğini oğrettiği icin oğluma teşekkur, bize boyle bir duyguyu tattırdığı, sağlıklı bir evlat verdiği icin Allaha şukur ediyorum. Allah isteyen herkese evlat sahibi olmayı nasip etsin. Hepinizi opuyorum.