Cocuk sahibi olmak başlı başına bir sorumluluk duygusu gerektirmektedir. Bir cocuk dunyaya getirmeyi duşunen iki yetişkin birey her şeyden once duygusal, duşunsel ve ekonomik acıdan onu kuşatacak bir birikime sahip olmalıdır. Cocuğu dunyaya getirdikten sonra saldım cayıra Mevla'm kayıra mantığıyla hareket etmek onu bizden uzaklaştıracak bir etkendir. Bir ailede cocuğun en cok gereksinim duyduğu şey ilgi, sevgi ve kendisinin fark edilmesidir. Bu ihtiyacları gozardı edilen ozgun birey cocuğun kendisini fark ettirecek bir takım menfi davranışlar icine girmesi kacınılmaz olacaktır. Cocuğun altını ıslatması, surekli yaramazlık yapması, eşyalara zarar vermesi bunlardan bazılarıdır. Yani fark edilerek kendisiyle ilgilenilme ihtiyacından kaynaklanmaktadır. Bu durum ileriki yaşlarda cocuğun kotu arkadaş ve alışkanlıklara yonelmesine neden olacaktır.
Bir doktorun oğlu bu hususla ilgili olarak şoyle demektedir; babam muayene ucreti veren hastalarına zaman ayırabiliyor. Ama bana asla! Kucuk bir cocuğun ruh yanardağında patlayan bu veciz ifade, buyuklere cok onemli mesaj vermektedir; İş, cocuğu ihmal edecek bir neden olmamalıdır!
Sorumluluk bilincine sahip yetişkinler, calışıp ekonomik acıdan rahat bir duruma gelmeyi cocuklarına gelecek hazırlamayla acıklamaktadırlar. Ancak işin en garip yonu burada karşımıza cıkmaktadır. Kendilerine gelecek hazırlamak icin calıştıkları cocukları, işlerine kurban ederler. Gunun yorgunluğuyla eve donen baba veya anne kendisini ozlemle bekleyen cocuğunu kucağına alıp hasret gidereceğine, onunla oyun oynayıp yureğindeki boşluğu dolduracağına asık ve solgun bir suratla “dur cocuğum cok yorgunum. Cekil başımdan” diyerek onu hayal kırıklığına uğratır. Ancak unuttuğu şey şudur; yorgunluğu cocuğuna iyi bir gelecek hazırlamak icindi. Yani o başından savdığı cocuğu icindi. Kişinin yorgunluğunun amacına karşı kayıtsız kalması, yorgunluğunu anlamsızlaştıracaktır.
Cocuklar anne babalarından cok şey beklememektedir. Yalnızca sevgi ve ilgi Bu durum en cok calışan anne babalarda gozlemlenmektedir. Anne ve baba işe gittikleri icin cocuk, anne ve babanın sıcaklığından yoksunlaşmaktadır. onlar kendileri icin guzel elbiseleri, yiyecekleri alan ve kendilerine iyi bir gelecek hazırlamaya calışan ebeveynlerinden kendilerine biraz zaman ayırmalarını istemekte sanıyorum hic de haksız değiller. Ulkemizde cocuk eğitimi konusunda gozlemlenen en carpık durumlardan birisi şudur; fakir olanlar işsizlik ve ekonomik darboğazla uğraşmaktan, zenginler ise iş yoğunluğu sebebiyle cocuklarıyla gerektiği gibi ilgilenememektedir. Nukte; Baba şımarır diye cocuğuna hic sevgi gostermiyordu. Cocuk buyudu. Goremediği icin sevgiyi, babasına da gosteremedi. Bundan dolayı onu cok yadırgadılar. Cunku o cocuktu!
Bir oğretmen arkadaş ozel ders vermektedir. Gerekli enerji ve performansını orada harcar. Ders bitiminde eve doner. Yorgunluk atmak icin divana uzanır. O sırada oğlu gelir. “ Baba bana şu konuyu anlatır mısın, anlamadım.” Babanın yuzunde yorgunluk maskesi gorulmektedir. Dilinden yuzune uygun sozler dokulur; “Şu an musait değilim. Başka zaman.” Babanın bu yanıtı uzerine cocuk; Baba ders ucretin ne kadar? Harclıklarımdan biriktirdiğim parayla bana da ders icin zaman ayırmanı isteyecektim. Mumkun mu? Baba ne diyeceğini bilemez bir şekilde şaşkın şaşkın cocuğuna bakar. Yaptığı yanlışı anlar. Yorgunluğu uzerinden silkeler. Cocuğuna yardım eder.
Ancak en uzucu olan durumlardan birisi, ne cocuklarımız bu şekilde kendisini ifade edebilecek şekilde yetiştirilmekte, ne de babalar boylesine olgun bir tavrı gosterecek bilinctedir. Bir musibet bin nasihatten iyidir değerlendirilmesine gerek kalmadan cocuklarımıza gereken ilgi, sevgi ve zamanı verelim.
Sevmesini bilmeyen insan duygu ozurludur

alinti