merhaba,2 haftaonce sezeryan ile birevlat dunyaya getirdim.(şukurler olsun).ilk anda sutum gelmediği icin bebeğime biberon ile mama verdiler.vermez olsalardı.goğus ucumda biraz az olduğu icin şuanda bebeğimi emziremiyorum.sağarak sutumu verebiliyorum.doğum sonrası hayata adapte olabilmek benim icin biraz zor oluyor acıkcası.ve bebeğim beni emmediği icin moralim bozuluyor ve surekli ağlıyorum.birde kış ayındayız.evde bunalmak uzereyim.birde herkes karşıma gecip aman emzirmeye bak,şoyledir boyledir dedikce moralim daha da bozuluyor.surekli emzirmeyi deniyorum ama goğsumu istemiyor.birazcık bunalıma girdim herhalde.duzelecek biliuorum ama bebeğim beni emseydi cok iyi olacaktı.bebeğimi cok seviyorum onun kokusu bana bakışı ağlaması.o kadar tatlıki anlatamam.kimseden akıl beklemiyorum cunku etrafımda akıl vermek icin sırada bir cok insan var.ben sadece benimle aynı psikolojiye sahip birkac arkadaş arıyorum.bebeğim goğsumu alasıya kadar pes etmeye niyetim yok.umarım alır ama almazsada yapacak başka birşeyim yok herhalde.bu arada o kadar tuhaf bir duygu ki,ne bileyim annelik cok başka birşeymiş.şuan yaz ayı gelsede yavrumla beraber gezsem kimse olmadan,cok rahatlıcam herhalde.hava almaya o kadar ihtiyacım var ki anlatamam.lohusalık donemimdeyim ama yanımda kimse olmadığı icin ne bileyim biraz mutsuzum.Allah tan eşim var akşam eve gelse diye dort gozle bekliyorum.onun varlığı beni cok rahatlatıyor.birde kendimi programlanmış hissediyorum.yani her saat işini bırak sutunu sağ cocuğu yedir altını temizle uyut.emzirebilseydim belki daha iyi olurdum ama dediğim gibi pes etmicem.:cok uzgunum: