Kucuk cocuklardan oluşan bir grup icin yuzme yarışması duzenlenmişti. Yarışmanın koşulları arasında, yarışmacıların yedi yaşlarını gecmemiş olmaları gerekiyordu. Ustelik yarışmaya sadece yuzme bilmeyen oğrenciler katılacaktı. Bu yuzden her yarışmacının yanında anneleri bulunabilirdi.

Herkes şaşkındı. İnsanlar aralarında konuşuyorlardı ”Nasıl olur da yuzme bilmeyen cocuklara boyle bir yarışma duzenlerler,” diye. Cok gecmeden kontenjan dolmuş, yarışın başlaması icin gerekli hazırlıklar bitmişti.

Cocuklar kulvarlarında startı beklerken, anneleri de yanlarında hazır durumdaydı.

Annelerin duşuncesi start verildikten sonra cocukları ile birlikte havuza atlamak ve boğulma tehlikesi gecirmemeleri icin onları sırtlarına almaktı.

NE DE OLSA bOYLE bİR YASAKLAMA YOKTU. ANNELER DİLEDİĞİ Gİbİ COCUKLARINA KARIŞAbİLECEKLERDİ!!!

Havuzun derinliği yuz elli santimdi. Uzunluğu ise yuz metre.

Yuzme bilmeyen bir cocuk annesinin sırtından duşerse bu olculerdeki bir havuzda rahatlıkla boğulma tehlikesi ile karşı karşıya kalabilirdi.

Ve start verildi…

Start ile birlikte kucuk cocuklar havuza atladı, ardından anneleri de…

Anneler boğulmasınlar diye hemen cocuklarını sırtlarını aldılar, bir anne haric!

Cocuklarını sırtlarına alan anneler hızlı bir şekilde bitiş noktasına doğru ilerlerken, diğer anne cocuğuna yuzme oğretmeye calışıyordu. Bir ara arkasına baktığında mesafenin de acıldığını fark etti ama umursamadı bile. Farkı acan anneler arkalarına bakıp alaycı bir şekilde gulumsedilerse de, yuzme oğretmeye calışan anne buna aldırmadı; cunku onun tek hedefi yavrusunun kendi başına yuzmesiydi.

Cok gecmeden onde koşan anneler yorulduklarını hissettiler. Artık adım atacak halleri kalmamıştı. Sırtlarında taşıdıkları cocuklarının vermiş olduğu ağırlık attıkları her adımda nefeslerinin biraz daha kesilmesini sağlıyordu. Birkac metre ileriye gitmelerine bile imkÂn yoktu artık. Ve bir anda ayakları sendeledi annelerin, duştuler. Sırtlarından duşen yavrular suya batıp cıkarken, anneleri de onların ellerinden tutup suyun ustune cıkarmaya calışıyorlardı. Artık tek amacları vardı cocuklarının yaşamda kalması. Yarışı kazanmak umurlarında bile değildi…

Cocuğuna yuzme oğreten anne ise arkasına bile bakmıyordu diğerleri yarışı bitirdi mi diye. Zaten yavrusu da yuzmeyi oğrenmişti artık. “Hadi yavrum” dedi “ yuz ve hedefine ulaş” daha sonra havuzdan cıktı ve izlemeye başladı.

Artık yuzmeyi bilen cocuk emin kulaclarla hedefine doğru ilerliyordu. Ve bitiş noktasına geldiğinde, yarışı kendi başına kazanmanın vermiş olduğu mutluluğu yureğinde yaşıyordu.

Evet, annesi ona, hayat yolunda ilerlerken karşısına cıkacak karanlıklar icin sadece bir fener vermişti, kucuk cocuk ise bu fenerle kendi yolunu aydınlatmıştı


evet hepmizin niyeti cocuklarımıza yardım edebilmek.ama sizce abartmıyormuyuz bazen.ıbrakın kendi hayatlarını deneyimleyerek yaşasınlar...sevgilera.s.