bugun bebeğim 21 gunluk biliyosunuz artık bebek bakmak zor iş vede bebeğiniz surekli ağlıyor uyumuyorsa ayrıca ev işi yemek camaşır anlayın işte anlatmak istediğim eşim iş stresi midir yorgunlukmudur anlamıyorum bana karşı oyle garip ki bir anı bir anını tutmuyor oysa ben bebeğimiz doğunca cok farklı şeyler hayal etmiştim mutsuz değilim eşimi cok seviyorum bana bazen cok soğuk davranıp azarlamasına karşılık ben hicbişey olmamış gibi davranıyorum ama gozlerim gizliden gizliye dolup gitmiyor değil geceleri oğlum uyumadığı icin eşim işe gidecek diye oturma odasına gidiyorum eşim oğlum ağlayınca hic dayanamıyor bebek sesine karşı duyarlılığı var tahammul edemiyor ama oğlunu inanılmaz seviyor bebeğimi alıp sabaha kadar orda yatıyorum bilmiyorum belkide bunun adı depresyon ve ben farkında olmadan depresyona girdim doğum yaptım hicbişey beklemek aklıma bile gelmedi cunku doğumdan sonra dudağıma kondurduğu o kocaman opucuk herşeye bedeldi ama insanlar eşin ne aldı sana bir cicek bile mi yaptırmadı dediler bir an evet ya dedim icimden neden yapmadı acaba dedim boyle şeyleri yapmayan biri değildi boyle bir gunde nasıl duşunemedi dedim bir gul bile yeterdi şimdi anneler gunu geliyor ve benim ilk anneler gunum tek dileğim eşim ve bebeğimle mutlu bir anne olmak eşim opup koklasın yeter bana şimdi biryandanda vicdan azabı cekiyorum acaba ben mi sucluyum ortada suclu aranıyorsa benmi abartıyorum ama yinede kadın olarak herşeyin fazlasını hakettiğimize inanıyorum erkeklere kendilerine gore haklı sizdede boyle şeyler yaşayan var mı bilmiyorum cok uzattım belki ama oğlum daha 21 gunluk geceleri ona anlatıyorum ama anlamayacak kadar kucuk evde 2mizden başka sizler varsınız bebeklerinizi mutlu sağlıklı buyutun inşallah