bebeğim iki aylık oldu ama doğum hikayemi şimdi toparlayabildim malum uykusuzluk yorgunluk acemi annelik ancak kendime geldim
20 ocakta artık 40.haftamız doldu benim umidim kesilmişti 41 42.haftaya sarkar heralde diyordum cunku hicbir belirti yoktu akşam 10 a kadar migrosta gezdik eşimle kayınvalidemlere donduk gece 1e kadar tv izledik oturduk bebişin gelmemesine dair espiriler yaptık
uyumaya gittiğimde surekli tuvalete cıkmaya başladım karnımda belimde agrılar oluyordu ama cok onemsemedim sanırım dogum bir iki gun icinde olacak diye duşundum ama sancılar sıklaşmaya başladı eşim telaşla oraya buraya koşturuyor arabayı hazırlıyordu sancılar cok agrı verici olsada ben hala o anın geldiğine inanamıyordum
saat 4 te hastanedeydik beni ebe muayene etti ve 9 santim kadar acılma oldugunu bebegin gelmek uzere oldugunu soyledi su gelmesin diye yatar pozisyona aldı doktorumu aradı fakat doktor gelinceye kadar dogum yaparım endişesiyle ambulansla başka bir hastaneye gittik
sancı odası denen korku filmi gibi bir odaya girdim kadınlar cıglık cıglıga bagırıyorlar doktorlar ıkın deyip duruyor herkese koluma serum taktılar sonra sancılarım artmaya başladı doguma bir an once girmek ve artık kızımı gormek istiyordum agrılar dayanılmazdı ama sonunda onu gorecegimi bilmek biraz olsun hafiflatiyordu acımı
dogum odasına gectik bagırmaktan ve ıkınmaktan neler oldu hatırlamıyorum ama kızımı doktorun ellerinde aglarken gordum ve dogdumu diye bagırmaya başladım
annelik hemen başlayan bir duyguymuş kızımı cıplak yatırdılar ben uşumezmi diye sordum
dikişler eşin cıkması ......hepsi bir an once bitsin ve kucağıma alayaım artık diye gozlerine bakıyordum yavrumun nihayet 7 30 gibi odamıza cıktık eşim heyecandan bir bebeğe bir bana bakıyordu
bu kucuk varlığın artık hayatımızın en onemli şeyi olduğunu hissediyorduk ....
ilk emdiği an gozlerime bakarken aglamaya başladım ...ve onu ne kadar cok sevdiğimi soyledim hala hergun soyluyorum
canım kızım seni cok seviyorum