Sezeryandan onceki gun cok yoğun bir gun yaşadım, gelen giden, moral vermeye calışan bir suru insanla muhatap oldum. Oysa ben yalnız kalıp son hazırlıklarımı yapmak istiyordum, kuafore gidecektim, fon cektirecektim, manikur yaptıracaktım. Gunler oncesinden birsuru plan yapmıştım cocuksuz hayatımın son gunu icin ama olmadı. O gunun nasıl gectiğini anlamadım. Gecede beklediğimin aksine cok sakin gecirdim hatta uyuyakalmışım sabah zor uyandım bu halime ben bile şaşırdım. Hic uyuyamayacağımı, sabahın zor geleceğini duşunuyordum. Sabah erkenden eşim, annem, babam, kardeşlerim hastaneye gittik. Hemen yatışımızı yaptılar, bizi odaya aldılar. İlgi cok guzeldi. Şımardım biraz. Heyecan hala sıfır. Ameliyat onluğunu giydirdiler. Odada biraz bekledik. Hamile halimin son fotoğraflarını cektik. Sonra kapı acıldı ve sedye geldi. İşte o an kalbim hızla atmaya başladı. Ama uzun surmedi. Yine cok sakindim. Ben guluyordum ama yanımdakilerin gozlerindeki endişeyi gorebiliyordum. Asansore bindiğimizde ailemden ayrılırken gozlerim doldu. Ağlamamak icin kendimi zor tutuyordum. Eşim ve annem yanımdaydı. Ameliyathanenin kapısında onlarda ayrıldılar benden. Ameliyathane cok soğuktu. Bir suru hemşire vardı icerde. Doktorumu beklerken hemşireler surekli konuştular benimle. Hatta kızlarıma gobek adı bile taktılar. Yağmur ve Damla :ecrin_bebek:. Hemşireler titrediğimi fark edip uzerime ısıtılmış ortu getirdiler. Vee doktorum geldi. Onun guler yuzunu gorunce daha bir rahatladım. Oda diğerlerine benim hamileliğim boyunca ne kadar rahat ve sakin olduğumu anlatıyordu. Bir yandanda son işlemler yapılıyordu. Sonda takıldı.(ameliyatın benim icin en zor anıydı :1no2
artık başlıyordu ameliyat. O an bildiğim butun duaları ettim bebeklerim icin ve tabi sizler icinde.Kolumdan narkozu verirken soylediğimi hatıladığım son şey “başım uyu-şu-…..” sonunu soyleyip soylemediğimi hatırlamıyorum. Ve Zea Zea diye seslenen hemşireyi hatırlıyorum. O arada her şey bitmiş. İlk kızlarımı sorduğumu hatırlıyorum. Kuvoze girip girmediklerini sordum. Cok iyi olduklarını soyledi hemşire. Odaya nasıl goturduklerinide hatırlamıyorum. Tam olarak uyandığımda yatağımda yatıyordum. Herkes başımdaydı. Eşim kızlarımın fotoğraflarını gosterdi ama gozlerim tam gormuyordu. 15 dk. Sonra kızlarımı getirdiler. Onları gorduğum ilk an tum duygularım boşalmış hungur hungur ağlamaya başlamıştım. Kızlarımı kucağıma verdiler ama beni sakinleştiremiyorlardı. Hayatımda gorduğum en guzel bebeklerdi. Kokularını derin derin icime cektim. Bu kucuk insanlar benimdi. Ve hamileliğim boyunca sık sık ruyalarımda gorduğum emzirme anını yaşadım. Allah isteyen herkese nasip etsin, anlatılmaz bir duygu.
Cok uzattım ama her ayrıntısını yazmak istedim a.s.