Sevgili teyzoşlarım,
İsmim Hakan Deniz, gerci sizler beni ben de sizleri ve sizlerin kuzucuklarınızı cok iyi tanıyorum..Dokuz ay boyunca kah annem anlattı kah siz… ben de O sizlerle konuşurken onun karnından hep sizleri izledim..Gordum! Hepinizin tek eli karnındaydı bir yandan kardeslerimi sevdiniz bir yandan sohbet ettiniz…Bazen onlara dil cıkardım, bazen el salladım sizin kuzucuklarla aramızda gorunmez bir bağ oluştu hepimiz dost olduk…
Annem doğum hikayemi biraz geciktirdi cunku hic boyle olabileceğini duşunmezdim ama laf aramızda biraz bunalımda kendisi, canı pek bişey yapmak istemiyor eh mecburen kendi doğum hikayemi kendim yazacağım…
24 Aralık Carşamba gununden itibaren annem sancı cektiğini soyluyor fakat hastaneye gittiğimizde ne acılma ne de nst de sancı cıkmıyor kos kos eve donuyorduk…Artık butun hastane annemi tanımıştı. Neyse ki 26 Aralık Cuma sabahi saat 8 de hastaneye gittiğimizde 3 cm acılma olmuştu boylece sonunda annemi yatırdılar. 12 ye kadar doktorumuzu bekledik. 12 de doktorumuz acılmanın iyi gittiğini fakat benim yola girmediğimi soyledi ve anneme suni sancı ile birlikte epidural bağladılar. Doktorumuz bu şekilde ac susuz (sezeryan ihtimaline karşı) saat 14.00 e kadar bekleyeceğimizi saat 14.00 de durumu tekrar değerlendireceğini soyledi. Saat 14’e kadar keyifle bekledik. 14 de doktorumuz tekrar geldi ve annemin su kesesini patlattı, suni sancıyı sonuna kadar dayadı; boylece ben yolumu cok daha rahat bulacaktım.. Sancılar iki dakika da bire duştu ve epidural iyice etkisini yitirdi.. Annem odadan herkesi cıkardı, metin durmak istiyordu sadece babamı tuttu sanırım onu da sancılar girdikce guc almak icin tutuyordu kaydirigubbakcemile3, o noktadan sonra sancılardan canı inanılmaz yanmaya başlamıştı .. “Hani epidural de hicbişi hissetmeyecektik nerde bu devlet nerde anestezi uzmanı!!!” diye bağırıyordu kaydirigubbakcemile3.. Meğersem rahat ıkınabilsin diye son bir saat epidurali kesiyorlarmış… Boylece doğumhaneye girdik.. Saat bu arada 14.45 olmuştu. Artık dunyaya gelmek uzereydim. Babam da doğumu cekmek ve beni karşılamak icin yanımızdaydı. Doğumhane de cok keyifli bir ortam vardı herkes annemi rahatlatmaya calışıyordu. Annem hic bağırmadı sadece ıkınmaya konsantre oldu, ne kadar konsantre olursa ben o kadar cabuk gelecektim dunyaya, bir ebe hemşire annemin karnına bastırdı beni itti, itti ve birden bire 15.23 te tam 40. haftamın dolduğu gun dunyaya merhaba dedim… Suyumun o saate kadar gelmeyip doktorumuzun keseyi patlatması annemin normal doğum yapabilmesi icin buyuk şans oldu…
Son bir saat cektiğimiz acıya rağmen oldukca rahat bir doğum oldu. En guzel yanı da doğum bittiği andan itibaren sanki hic doğum yapmamış gibi hissetmek.
Teyzoşlarıma anneme dokuz ay boyunca surmuş ve halen devam eden destek ve dostluklarından oturu cok teşekkur ediyorum.