sonunda bende doğum hikayemi sizlerle paylaşacağım vakit ayırıp okuyan yorum yazan arkadaşlara şimdiden cok teşekkur ederim.

doğumumla ilgili hayallerim vardı. birgun onceden kuafore gidecek sacıma fon cektirecektim .evdencıkma anından hastaneye gidene kadar her anı kameraya alacak kızımla ilgili duşuncelerimi kızıma anı olsun diye paylaşacaktım tabii bunların hicbiri olmadı benim minik yaramaım annesinin butun planlarını bozdu .gelelim doğum hikayemize.

22.12.2008 pazartesi gunu normal kontrollerimiz icin doktorlarımızın yolunu tuttuk .doktorlarımızın diyorum cunku hamilelik şekerim vardı ve insulin oluyordum. ilk once diyabet doktoruma gittik .yeni insulin ayarlamalarım yapıldı.doktorum doğuma ne kadar kaldığını sordu.35+1 olduğumu hatırlattım .iyi uc haftan kalmış bitmiş sayılır dedi. tabii ne doktor nede ben bir iki saat sonra doğuma gideceğimi tahmin bile edemezdik. daha sonra kadın doğum doktoruma cıktım .doktorum nasıl olduğumu sorduğunda birkac gundur sancılarımın olduğunu soyledim ultrasonla muaynede bebeğin iyice aşağıya indiğini soyledi. catı muaynesi yapacağını diğer masaya gecmemi istedi .ben hemen itiraz ettim sezeryanda catı muynesi oluyormu diye doktorum acılma olup olmadığına bakması gerktiğini soyledi tabi bende kuzu kuzu cıktım masaya .canım cok yandı dr acılmamın olduğunu bebeğin kafasınıun tam kavrandığını soyledi bu arada bana beni nst odasına yonlendirdi .nstde bebeğin kalp atışlarında yavaşlamalar vardı .tekrar dr odasına gittiğimde dr bebeği alacaklarını riske atamayacağını soyledi tabii ben başladım ağlamaya o an bebeğimn kuvoze gireceğini biliyordum cok kucuktu yavrum cunku
ben eve gidip gelebilirmiyim dediğimde dr ne eve gitmesi seni hemen doğuma alacğız bir sure birşeye ihtiyacın olmayacak dedi .ve beni apar topar odama aldılar bir yandan kan alıyorlar bir yandan tansiyonuma bakıyor birisurekli sorular soruyor. resmen bir panik havası var.ben ruyada gibiyim bir susuyor bir ağlıyorum eşim ne yapacağını şaşırmış durumda .annemleri arayıp hulyayı doğuma alıyorlar anne dediğinde evdekiler bile inanmamış. beni sedyeye yatırıp ameliyathanenin yolunu tuttuk asansorun kapıssında erkek kardeşim ve gelinimizle karşılaştık bana dua edin dedim .bana dua edin
ameliyathanede serum takıldı kalp cihazları bağlandı .anastezi verildi ve ben gitmişim.
erkannn bebeğim diye bağırdığımı hatırlıyorum .erkannn bebeğim biri bebeğin iyi dedi sancım var canım yanıyor birazdan gececek dediler .gozumu actığımda başımın hizasındabir bebek vardı temizliyorlardı bu bebek dedim senin değil dediler seninki yukarda neyse cok uzattım beni yukarı aldılar. herkes beni bekliyordu ben yine ağlıyorum anne bebeğim dedim bebeğin iyi kuvozde dediler. o kadar tuhaf bir duyguki dikişlerim ağrıyor ama insa kendini doğum yapmış gibi hissetmiyor sanki hala kızım icimde uzun sure elim karnımda uymaya devam ettim ben.doğuma girmeden 95 olan şekerim 350 fırlamış bu arada hemşirenin biri girdi biri cıktı odaya kilolarca serum taktılar ama inanın gozu hicbirini gormuyor.
doğumdan iki saat sonra ayakta bebek yoğun bakımın onundeydim uzaktanda olsa kızımı gormek icin .iki gun boyunca odamda boş bir beşikle yattım. ikinci gundu bebeğime sut sağıyordum birden odamın kapısında bir bebek sesi duydum kalbimin atışını yureğimin kanatlanışını anlatamam tabii ses uzaklaştı benim boynum bukuldu.
allahıma şukurler olsun kızımla artık evimizdeyiz. rabbim omur boyunca bizi ve kimseyi evladından ayırmasın .kimseyi evladı ile sınamasın.sonucta 22.12.2008de 12:15 de kızım liya ceylin 35+1haftalık olarak dunyaya gozlerini actı. bizim masalımız mutlu sonla bitti .darısı tum anne adaylarını ve anne olmak icin uğraşanların olsuna.s.

kızımın fotoğraflarını gormek isterseniz albumler bolumunde bulabilirsiniz