Dunyaya gelmeye karar vermem haziran 2008’le başladı. Annemle babam bebek sahibi olmaya karar verdiklerinde onlara gokten beni yolladı RABBİM. Benden haberdar olmaları ağustos ayıydı. Bir sevinc kapladı herkesi. Ağustos ayına kadar anneme sıkıca tutundum cunku benden habersiz cıkmadıkları Karadeniz yaylası, gitmedikleri tekne turu kalmadı ayvalıkta. İş bana duştu ve bırakmadım onları…
23-03-2009 da sabah 9:30 (Zubeyde hanım hastanesinde) annemle kucaklaştık, 22 sabahı 5 de beni burada tutmaya cok yarayan tıkacı cıkartmayı başardım, annem gelmeye calıştığımı anlayarak babama haber verdiyse de babam bu konuda rahat davrandı (hadi gel yat dedi hatta). Sabah annemle uyandık, beraber yıkandık uzun uzun, 10’a kadar ben yoluma koyuldum. Sonra ananemlere gittik, oğlene kadar sancılarımı duzene sokamadığım icin annem ve ananem gezmeye gitmeye karar verdiler. Akşam eve geldiğimizde ben hala calışıyordum kendimi belli etmek icin; akşam 10 da sancılarımı 15 dakika arayla getirmeyi başarabildim ve sabah 3 e kadar sancılarımı 3 dakikaya bir duşurdum. Bu sure de annemle babam evde aylardır izledikleri egzersizleri yaptılar, bana cok yardımcı oldular, derin nefes almak, topta zıplamak ve bol bol sıcak duş almak bana cok iyi geldi, sıkıntıya duşmeden yolun coğunu tamamlamıştım. Babam bizim elimizi hic bırakmadı. Gece uykuya yenik duşse de 3 dakikalık aralarda hem uyuduk hem sancı karşıladık. Her sancıyı annemle beraber karşıladı.
Hastaneye gittiğimizde hemşire aylardır icinde bulunduğum evimin suyunu boşalttı ve 8 cm acılma var 1 saate doğar bebek dedi. Biz cok sevindik cunku aylardır bu anı bekliyorduk, hemen doğum haneye yolladı bizi. Ama burada bir şeyler yanlış gidiyordu, burada ki hemşireler 2 cm daha acılması gerekiyor diye annemi yatağa yatırdılar ve bizi o hic sevmediğimiz nts ye bağladılar, oysa bizim yatağa değil ayakta kalmaya ihtiyacımız vardı. Sabah 6’ya kadar dayanabildi annem o yatağa ve nts ye sonra onlardan kurtuldu. Ve ayağa kalkmayı başardı, tabi hemşireler panik oldular, hatta bizi rapor mu ne edeceklermiş, annem beni tehlikeye sokuyormuş. Annem hemşireye oyle bir baktı ki teyze korktu, ben ve bebeğim iyiyiz kaldı ki o benim bebeğim ve sıkıntıda değil dedi. Hatta suni sancı vermeye kalkmışlardı sanki ben sancı yaratamıyormuşum gibi, annem onu da istemediği icin istenmeyen hasta olmuştu. Oysa ben soyluyordum anneme ayağa kalkmasını, annemin artık dayanacak gucu kalmıyordu hissediyordum, ıkınıyordu ama yanlış yaptığından sadece canını acıtıyordu. Doktoru gormek istediğini soyledi. Doktor uykudan uyanmış olacak ki biraz sinirliydi ve beni gorunce de buyuk olduğumu duşundu ve hemşirede annemi şikayet edince sezeryana alın dedi. Annemin dayanacak gucu gercekten kalmamıştı, tek istediği uyumaktı, bana bir şey olabileceği ihtimali onu cok korkutuyordu. Ayağa kalktı babamı aradı ve ananemle konuştu, onların sesini duymak cok iyi geldi. Ama artık ayağa da kalkamıyordu.
8 de tum personel vardiya değiştirdi. Yeni doktor halimizi gorunce az kaldı uyumak yok, doğuracaksın dedi, ve tanıdık bir yuz vardı yanımızda şimdi. Ananem orada calışan bir arkadaşını bulmuş ve babamdan, teyzemden ve kendisinden mektup yollamıştı bize. İstanbul da ki doktorumuz, Nurdan teyzede bir işaret bekliyordu. Bize guveniyordu. Didem yapabilir diyordu. Mektuplar bizi bekleyenlerin yanımızda olduğunun işaretiydi. Ve diğer bir işaret; işte o guler yuzlu ebe abla “hadi gel Didem” dedi anneme cok heyecanlandım. Sanki ebe kılığında işaret gelmişti. Geliyorum dedim. Annemde oyle bir kalktı ki, o nefret ettiği catal yatakta buldu kendini. Mulise ebe ne derse onu yapacaklardı, anlaştılar, ama ebe durumu pek parlak gormedi. Gece cekilen yanlış sancılar rahmin morarmasına sebep olmuş ama ebe yırtılmadığı icin şanslısın dedi. Neyse ben geliyorum, annem ebemiz ne derse onu yaptı ve 2. ıkınmada kendisiyle uzaktan da olsa tanıştık.
Dunyaya geldiğimde ilk hayal kırıklığımı yaşadım cunku ilk olarak beni anneme değil giydirme masasına verdiler, ustelik 2 de aşı yaptılar bizim fikrimizi almadan. Oysa benim o aşılara değil annemin kokusuna ihtiyacım vardı. Şimdi ben ondan zayıftım. Artık annemi yonlendiremem, o beni koruyacak biliyorum ama bizi bir buluştursalar. Ben cıktım ama anneme hala bir şey yapıyorlar sanırım yaptığım tahribatı duzeltmeye calışıyorlardı. Ve nihayet annemin kolları arasındayım. Ve hatta goğusleri
