Selam
3 yaşında bir kızım var. Konuşması hareketleri cok guzel. Cok sevilen bir cocuk herkes tarafından. Onu ozellikle sevgiyle buyutmeye kararlıyım aslında ama sınırlarımı da belirterek tabiki. Ancak ne varki artık dışarı cıkmak benim icin bir kabusa dondu. Her uygun isteğini yerine getirip onu eğlendirmeme rağmen eve donerken veya her hangi bir sacma sapan isteği yerine gelmediğinde kendini yerden yere atan avazı cıktığı kadar bağırarak ağlayan bana tekmeler atan bir cocuk haline geldi. Kontrol edemiyorum bir turlu ne kızarak nede tatlı dille. Bir de babası veya ananesi varsa yanımızda direk nefret ediyor benden. Eve geldiğimizde de bu sefer barışalım diye ağlıyor. Anne beni affet diye yalvariyor. Halbuki bir iki popo olayı dışında benden veya başka hic kimseden dayak yemedi bu gune kadar. Bu şımarmamıdır bu nedir. Bana bir akıl verin. Kreşe vermeye karar verdim. Belki değişir. Oyun oynarsa arkadaşlıklar kurarsa farklı olabilir. :1no2: